داناى شايسته‌كار است (60).

برخى از آنان كسانى هستند كه پيغمبر را آزار كنند و گويند او دهن بين است، بگو براى شما دهن بين خوبى است به خدا ايمان دارد و مؤمنان را تصديق مى‌كند، و براى با ايمانان شما رحمتى است و كسانى كه پيغمبر را اذيت كنند عذابى دردناك دارند (61).

براى شما به خدا قسم مى‌خورند تا شما را (از خويش) راضى كنند (و شما فريبشان را نخوريد زيرا) اگر ايمان داشتند بهتر و سزاوارتر اين بود كه خدا و پيغمبر او را راضى كنند (62).

مگر نمى‌دانند كه هر كس با خدا و پيغمبرش مخالفت كند سزاى او جهنم است كه جاودانه در آن باشد، و اين رسوايى بزرگ است (63).

بيان آيات [منافقين كه به گمان خود از ناملايمات فتنه احتمالى جنگ دورى مى‌گزينند در واقع از نفاق و ضلالتشان در فتنه سقوط كرده‌اند و خود غافلند]

اين آيات، گفتارى در باره منافقين مى‌باشد و نيز بيان حال آنان را كه در آيات قبلى بود دنبال نموده، پاره‌اى از حركات و حرفهاى آنان را نقل نموده، مطالبى خاطرنشان مى‌سازد كه از خبث اوصاف باطنى و فساد اعتقادات آنان- كه بر اساس ضلالت استوار گشته- پرده بر مى‌دارد.

(وَ مِنْهُمْ مَنْ يَقُولُ ائْذَنْ لِي وَ لا تَفْتِنِّي أَلا فِي الْفِتْنَةِ سَقَطُوا ...) كلمه فتنه در اينجا بطورى كه از سياق برمى‌آيد به يكى از دو معنا است: يا به معناى القاء به ورطه‌اى كه آدمى را مغرور نموده و فريب مى‌دهد و يا به معناى معروف آن كه همان فتنه و بلا و گرفتارى عمومى است مى‌باشد.

و اگر معناى اول مقصود باشد، معناى آيه اين خواهد بود كه: به من اجازه بده به جنگ نيايم، و مرا با بردن در صحنه جهاد به فتنه مينداز و با برشمردن غنيمت‌هاى نفيس جنگى اشتهاى نفسانى مرا تحريك مكن و مرا فريب مده. و اگر معناى دوم مقصود باشد معنايش اين مى‌شود كه: اجازه بده من حركت نكنم و مرا به ناملايماتى كه مى‌دانم در اين جنگ هست مبتلا مساز.

خداى تعالى از اين پيشنهادشان جواب داده و فرموده: اينها با همين عملشان در فتنه افتادند ، يعنى اينها به خيال خودشان از فتنه احتمالى احتراز مى‌جويند در حالى كه سخت در اشتباهند، و غافلند از اينكه كفر و نفاق و سوء سريره‌اى كه دارند و اين پيشنهادشان از آن حكايت مى‌كند فتنه است، غافلند از اينكه شيطان آنان را در فتنه افكنده و فريب داده و دچار هلاكت كفر و ضلالت و نفاق ساخته است.