مدتش معتبر است.

و در تفسير عياشى و مجمع البيان از ابى بصير از ابى جعفر (ع) روايت شده كه فرمود: على (ع) آن روز در حالى كه شمشيرش را برهنه كرده بود خطاب به مردم كرده و فرمود: ديگر بهيچ وجه هيچ شخص عريانى اطراف خانه خدا نبايد طواف كند، و هيچ مشركى به زيارت خانه نبايد بيايد، و هر كس عهدى دارد عهدش تا آخر مدتش معتبر است، و اگر عهدش بدون ذكر مدت است مدتش چهار ماه خواهد بود. و چون اين خطبه در روز قربان بوده قهرا چهار ماه عبارت مى‌شود از بيست روز از ذى الحجة و تمامى محرم و صفر و ربيع الاول و ده روز از ربيع الثانى آن گاه اضافه كرد كه: روز حج اكبر همان روز قربانى است.[1] مؤلف: روايات وارده از ائمه اهل بيت (ع) بر طبق اين مضمون بيشتر از آنست كه به شمار آيد.

و در الدر المنثور است كه عبد اللَّه بن احمد بن حنبل در كتاب زوائد مسند و ابو الشيخ و ابن مردويه از على (رضى اللَّه عنه) روايت كرده‌اند كه فرموده: وقتى ده آيه از آيات سوره برائت نازل شد رسول خدا 6 ابى بكر را خواست و فرمود تا آنها را بر اهل مكه قرائت كند، آن گاه مرا خواست و به من فرمود: خود را به ابى بكر برسان و هر جا به او برخوردى آيات را از او بگير.

ابو بكر برگشت و عرض كرد: يا رسول اللَّه! آيا در باره من چيزى نازل شده؟

فرمود: نه، و ليكن جبرئيل نزد من آمد و گفت از ناحيه تو كسى جز خودت و يا مردى از خودت نبايد پيامى به مردم مكه برساند[2].

و نيز در الدر المنثور است كه ابن مردويه از سعد بن ابى وقاص نقل كرده كه گفت: رسول خدا 6 ابى بكر را به مكه فرستاد تا آيات برائت را بر آنان بخواند آن گاه على (رضى اللَّه عنه) را به دنبالش روانه كرد. على آن آيات را از ابى بكر گرفت، ابى بكر در دل خود خيالها كرد. رسول خدا 6 فرمود: اى ابى بكر (نگران مباش) هيچ پيامى را از ناحيه من جز خودم و يا مردى از خودم نمى‌بايست برساند[3].

و در همان كتاب است كه ابن مردويه از ابى رافع نقل كرده كه گفت:

رسول خدا 6 ابى بكر را با آيات برائت به موسم حج فرستاد، جبرئيل‌

[1] تفسير عياشى ج 2 ص 74

[2] ( 2 و 3) الدر المنثور ج 3 ص 209

[3] ( 2 و 3) الدر المنثور ج 3 ص 209