وقتى اين آيات نازل شد رسول خدا 6 آن را به ابى بكر داد تا به مكه ببرد و در منى در روز عيد قربان براى مردم قرائت كند. ابو بكر به راه افتاد و بلا فاصله جبرئيل نازل و دستور آورد كه اين ماموريت را از ناحيه تو مردى جز از خاندان خودت نبايد انجام دهد.

رسول خدا 6 امير المؤمنين (ع) را به دنبال ابى بكر فرستاد، و آن جناب در محل روحاء به وى رسيد و آيات نامبرده را از او گرفت و روانه شد. ابى بكر به مدينه بازگشت و عرض كرد: يا رسول اللَّه! چيزى در باره من نازل شد؟ فرمود: نه، و ليكن خداوند دستور داد كه اين ماموريت را از ناحيه من جز خودم و يا مردى از خاندانم نبايد انجام دهد[1].

و در تفسير عياشى از حريز از امام صادق (ع) روايت كرده كه فرمود:

رسول خدا 6 ابى بكر را با آيات سوره برائت به موسم حج فرستاد تا بر مردم بخواند جبرئيل نازل شد و گفت: از ناحيه تو جز على نبايد برساند، لذا حضرت على (ع) را دستور داد تا بر ناقه غضباء سوار شود و خود را به ابى بكر رسانيده آيات را از او بگيرد و به مكه برده بر مردم بخواند. ابى بكر عرض كرد آيا خداوند بر من غضب كرده؟ فرمود:

نه، چيزى كه هست دستور رسيده كه جز مردى از خودت كسى نمى‌تواند پيامى به مشركين ببرد.

از آن طرف وقتى على (ع) به مكه رسيد كه بعد از ظهر روز قربانى بود كه روز حج اكبر همانست، حضرت در ميان مردم برخاست و صدا زد: اى مردم من فرستاده رسول خدايم به سوى شما، و اين آيات را آورده‌ام:(بَراءَةٌ مِنَ اللَّهِ وَ رَسُولِهِ إِلَى الَّذِينَ عاهَدْتُمْ مِنَ الْمُشْرِكِينَ فَسِيحُوا فِي الْأَرْضِ أَرْبَعَةَ أَشْهُرٍ) يعنى بيست روز از ذى الحجه و تمامى محرم و صفر و ربيع الاول و ده روز از ربيع الثانى. آن گاه فرمود: از اين پس نبايد كسى لخت و عريان اطراف خانه طواف كند، نه زن و نه مرد، و نيز هيچ مشركى ديگر حق ندارد بعد از امسال به زيارت بيايد، و هر كس از مشركين با رسول خدا 6 عهدى بسته است مهلت و مدت اعتبار آن تا سرآمد همين چهار ماه است‌[2].

مؤلف: به قرينه روايتى كه بعدا نقل مى‌شود مقصود آن عهدهايى بوده كه ذكر مدت در آنها نشده است، و اما آنهايى كه مدت دار بوده از مدلول خود آيات كريمه برمى‌آيد كه تا آخر

[1] تفسير قمى ج 1 ص 281 و 282

[2] تفسير عياشى ج 2 ص 73 ش 4