يافت بطور اجمال سير كرد:

[سير اجمالى در حوادث و وقايعى كه بعد از هجرت رسول اللَّه 6 به مدينه در مدت هفت سال بين آن حضرت و طوائف يهود جريان يافت‌]

بايد دانست كه طوايفى از يهود از دير زمانى از سرزمينهاى خود به حجاز آمده و در آن اقامت گزيده بودند و در آنجا قلعه‌ها و دژهايى ساخته و به تدريج افراد و اموالشان زياد شده، و موقعيت مهمى به دست آورده بودند.- و ما در جلد اول اين كتاب در ذيل آيه‌(وَ لَمَّا جاءَهُمْ كِتابٌ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ مُصَدِّقٌ لِما مَعَهُمْ وَ كانُوا مِنْ قَبْلُ يَسْتَفْتِحُونَ عَلَى الَّذِينَ كَفَرُوا فَلَمَّا جاءَهُمْ ما عَرَفُوا كَفَرُوا بِهِ فَلَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الْكافِرِينَ )[1] رواياتى در باره اينكه يهوديان در چه زمانى به حجاز هجرت كرده و چطور شد كه اطراف مدينه را اشغال كردند، و اينكه مردم مدينه را بشارت مى‌دادند به آمدن رسول خدا 6 ايراد كرديم.

و بعد از آنكه رسول خدا 6 به مدينه تشريف آورد و همين يهوديان را به اسلام دعوت كرد از پذيرفتن دعوتش سرباز زدند، ناگزير رسول خدا 6 با ايشان كه سه طايفه بودند بنام بنى قينقاع ، بنى النضير و بنى قريظه و در اطراف مدينه سكونت داشتند معاهده كرد و ليكن هر سه طايفه عهد خود را شكستند.

اما بنى قينقاع- اين طايفه در جنگ بدر عهد خود را نقض كردند، و رسول خدا 6 در نيمه شوال سال دوم هجرت بعد از بيست و چند روز از واقعه بدر بسوى آنان لشكر كشيد و ايشان به قلعه‌هاى خود پناهنده شدند، و هم چنان تا پانزده روز در محاصره بودند تا آنكه ناچار شدند به حكم آن حضرت تن در دهند، و او هر حكمى در باره جان و مال و زن و فرزند ايشان كرد بپذيرند. رسول خدا 6 هم دستور داد تا همه را كت‌بسته حاضر كنند، و ليكن عبد اللَّه بن ابى بن سلول كه هم سوگند آنان بود وساطت كرد، و در وساطتش اصرار ورزيد و در نتيجه رسول خدا 6 دستور داد تا مدينه و اطراف آن را تخليه كنند، بنى قينقاع به حكم آن حضرت بيرون شده و با زن و فرزندان خود به سرزمين اذرعات شام كوچ كردند، و رسول خدا 6 اموالشان را به عنوان غنيمت جنگى گرفت. و نفراتشان كه همگى از شجاع‌ترين دلاوران يهود بودند به ششصد نفر مى‌رسيد.

و اما بنى النضير- اين طايفه نيز با آن حضرت خدعه كردند و آن جناب بعد از چند ماه كه از جنگ بدر گذشت با عده‌اى از يارانش به ميان آنان رفت، و فرمود: بايد او را در گرفتن خون بهاى يك و يا دو نفر از كلابى‌ها كه بدست عمرو بن اميه ضمرى كشته شده بودند ياريش كنند. گفتند: ياريت مى‌كنيم اى ابو القاسم اينجا باش تا حاجتت را برآريم. آن گاه با يكديگر

[1] سوره بقره آيه 89