شبيه به مردمى هستند كه بخواهند آنان را بكشند و آنها ايستاده و وسائل و ابزار قتل خود را تماشا مى‌كنند.

بحث روايتى [ (معناى انفال، شان نزول آيات مربوط به انفال ...)]

مرحوم طبرسى در كتاب جوامع الجامع خود مى‌گويد: ابن مسعود و على بن الحسين زين- العابدين و امام باقر و امام صادق (ع) آيه مورد بحث را يسئلونك الانفال قرائت كرده‌اند.[1] مؤلف: اين روايت را ديگران هم از ابن مسعود و همچنين از امام سجاد، امام باقر و امام صادق (ع) روايت كرده‌اند.

و در كافى به سند خود از عبد صالح (ع) روايت كرده كه فرمود: انفال عبارت است از هر زمين خرابى كه اهلش منقرض شده باشند، و هر سرزمين كه بدون جنگ و بدون بكار بردن اسب و شتر تسليم شده است و با پرداختن جزيه صلح كرده باشند، سپس فرمود: و براى او است (يعنى براى والى و زمامدار) رءوس جبال و دره‌هاى سيل‌گير و نيزارها و هر زمين افتاده‌اى كه مربى نداشته باشد، و همچنين براى او است خالصه‌جات سلاطين، البته آن خالصه‌جاتى كه به زور و غصب بدست نياورده باشند، چون اگر به غصب تحصيل كرده باشند، هر مال غصبى مردود است، و بايد به صاحبش برگردد، و او است وارث هر كسى كه بى‌وارث مرده باشد و متكفل هزينه زندگى كسانى است كه نمى‌توانند هزينه خود را به دست بياورند.[2] و نيز به سند خود از امام صادق (ع) روايت كرده كه در ذيل آيه‌(يَسْئَلُونَكَ عَنِ الْأَنْفالِ) فرموده: هر كس بميرد و وارثى نداشته باشد مالش جزو انفال است.[3] مؤلف: و در معناى اين دو روايت روايات بسيارى از طرق ائمه اهل بيت (ع) وارد شده است، و اگر در اين روايات انفال به معناى غنائم جنگى را ذكر نكرده ضرر به جايى نمى‌زند، زيرا خود آيه بطورى كه از سياق آن برمى‌آيد به مورد خود بر غنائم جنگى دلالت دارد.

[1] جوامع الجامع ص 163

[2] كافى ج 1 ص 541

[3] كافى ج 1 ص 546