باره عبد اللَّه بن ابى نازل شده، چون او و يارانش اظهار اسلام كردند در حالى كه ورودشان به اسلام صورى و توأم با كفر درونيشان بود.[1] مؤلف: ظاهر سياق اين آيات چنين مى‌نمايد كه روى سخن در همه آنها به اهل كتاب باشد مگر اينكه كسى بگويد اين يك آيه تنها و جدا از بقيه آيات نازل شده. در اين صورت مى‌توان گفت كه در خصوص اين يك آيه روى سخن با منافقين باشد. باز در همين كتاب در ذيل جمله (وَ هُمْ قَدْ خَرَجُوا بِهِ‌) گفته كه معصوم فرمود: معناى اين جمله اين است كه آنان با همين اظهار اسلام خود از ايمان بيرون شدند.[2] و در كافى به اسناد خود از ابى بصير از عمر بن رياح از حضرت ابى جعفر (ع) نقل مى‌كند كه ابن رياح گفت: خدمت آن جناب عرض كردم شنيده‌ام كه شما فرموده‌ايد: هر كس كه بغير سنت و روش پيغمبر 6 طلاق دهد طلاقش بنظر شما صحيح نيست، حضرت فرمود: من نمى‌گويم بلكه خداى عز و جل فرموده، هان اى ابن رياح به خدا سوگند اگر ما چيزى از پيش خود به شما بگوييم و به ناروا فتوا دهيم از شما بد حال‌تر خواهيم بود، زيرا خداى تعالى مى‌فرمايد:(لَوْ لا يَنْهاهُمُ الرَّبَّانِيُّونَ وَ الْأَحْبارُ عَنْ قَوْلِهِمُ الْإِثْمَ وَ أَكْلِهِمُ السُّحْتَ) يعنى: چرا علماى يهود آنان را از گناهان قولى و خوردن مال نامشروع باز نمى‌دارند؟!.[3] و در تفسير عياشى از ابى بصير نقل مى‌كند كه گفت: به امام صادق (ع) عرض كردم: عمر بن رياح خيال كرده است كه فتواى تو اينست كه طلاق بدون گواه باطل است آيا او درست فهميده و رأى شما همين است يا خير؟ امام فرمود: من نگفتم بلكه خداى تعالى فرموده، به خدا سوگند اگر ما از پيش خود براى شما فتوا دهيم از شما بدتر خواهيم بود، خداى متعال در باره يهود مى‌فرمايد:(لَوْ لا يَنْهاهُمُ الرَّبَّانِيُّونَ وَ الْأَحْبارُ ...).[4] و شيخ در كتاب مجالس به اسناد خود از ابن ابى عمير از هشام بن سالم از امام جعفر صادق (ع) نقل مى‌كند كه آن جناب در ذيل آيه شريفه:(وَ قالَتِ الْيَهُودُ يَدُ اللَّهِ مَغْلُولَةٌ) فرمود: يهود مى‌گفتند خدا از كارهاى خدايى خود و تدبير عالم فارغ شده است و- العياذ باللَّه- نسبت به امور عالم مسلوب الاختيار و دست بسته است.[5]

[1] ( 1 و 2) تفسير على بن ابراهيم ج 1 ص 170.

[2] ( 1 و 2) تفسير على بن ابراهيم ج 1 ص 170.

[3] فروع كافى ج 6 ص 57 حديث 1.

[4] تفسير عياشى ج 1 ص 330 حديث 144.

[5] البرهان ص 486 حديث 3.