از آنچه گفته شد اصولا قرآن را نبايد جزء كتابهايى شمرد كه به يهود و نصارا نازل شده است، چه قرآن كتابى جهانى است و روى سخنانش با قوم خاص و ملت مخصوصى نيست، بنا بر اين مقصود از جمله‌(ما أُنْزِلَ إِلَيْهِمْ) همانست كه گفتيم، يعنى ما سواى انجيل و تورات از ساير كتابها و اقسام وحى‌هايى كه به انبياى بنى اسرائيل رسيده مانند زبور داود (ع) و غير آن، و مراد از اقامه اين كتابها، حفظ عملى يعنى استفاده كردن از دستورات آنها است در بين جامعه و عمل كردن همه به شرايع آن، و اعتقاد به معارفى است كه راجع به مبدء و معاد در آنها بيان شده است، البته آن كتابهايى كه دستخوش تحريف مغرضين نشده و يا از بين نرفته است، زيرا تحريف شده‌هاى آنها از اعتبار ساقط و از بين رفته‌هاى آنها هم مورد امر و مامور به نيست.

(لَأَكَلُوا مِنْ فَوْقِهِمْ وَ مِنْ تَحْتِ أَرْجُلِهِمْ) مراد از خوردن در اين آيه مطلق تنعم و تمتع است چه اينكه از راه خوردن باشد و يا از راههاى ديگر، و استعمال خوردن در مطلق تصرفات و تنعم‌هاى بدون مزاحم، در لغت عرب شايع و متداول است، و مراد از بالا و پائين، آسمان و زمين است، بنا بر اين، آيه شريفه بجاى اينكه بفرمايد: اگر اهل كتاب به دستوراتى كه در دست داشتند عمل مى‌كردند به نعمت‌هاى آسمانى و زمينى متنعم مى‌شدند، بطور كنايه مى‌فرمايد: از بالاى سر و زير پاى خود مى‌خوردند. در حقيقت اين آيه شريفه مطلبى را بيان مى‌كند كه آيه زير در مقام بيان آنست:(وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى‌ آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَيْهِمْ بَرَكاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ وَ لكِنْ كَذَّبُوا فَأَخَذْناهُمْ بِما كانُوا يَكْسِبُونَ).[1]

[مؤثر بودن اعمال بشر در نظام كون و طبيعت‌]

از اين آيه و آيه مورد بحث مى‌توان نكته‌اى را استنباط كرد و آن اين است كه ايمان اين موجود يعنى نوع بشر و عمل صالح وى در نظام عالم از جهت ارتباطش با زندگى خود او، تاثير دارد، به عبارتى ديگر، كفر او و عمل زشتش در فساد عالم باز از جهت ارتباطش با نوع بشر مؤثر است، پس اگر انسان به صلاح و سداد گرايد- از اينگونه آيات استفاده مى‌شود كه- نظام دنيا هم از جهت ايفاء به لوازم سعادت زندگى بشرى هم از جهت دفع بلا از او و توفير نعمت براى او صالح خواهد شد، و اين دو آيه در افاده اين مطلب متفرد نيستند، بلكه اين مطلب را از آيات بسيارى مى‌توان استفاده كرد، از آن جمله اين آيه است كه صريحا عمليات بشر را مؤثر در نظام كون ميداند:

[1] و محققا اگر اهل قرى ايمان مى‌آوردند و تقوا پيشه مى‌ساختند هر آينه باز مى‌كرديم بروى آنها درهايى از بركات آسمان و زمين ولى چنين نكردند بلكه تكذيب كردند انبياء راى و از همين جهت آنان راى بان جرائمى كه براى خود كسب كرده بودند اخذ كرديم. سوره اعراف آيه 96.