مى‌كند كه حقيقت هر چيزى و نشانه حقيقت بودن آن برگشت حقيقى آن است به خداى سبحان، كما اينكه خود فرمود:(أَلا إِلَى اللَّهِ تَصِيرُ الْأُمُورُ)[1] علاوه بر اين، فائده مهم ديگرى دارد، و آن اين است كه اتكا و اعتماد انسان بر پروردگارش- در حالتى انسان را آشناى به پروردگارى مى‌كند كه داراى قدرت غير متناهى و اراده‌اى قاهر غير مغلوب است- اراده‌اش را چنان كشش داده و عزمش را چنان راسخ مى‌كند كه موانعى كه پيش مى‌آيد، در او رخنه نكرده و رنج و تعبى كه در راه رسيدن به هدف مى‌بيند خللى در او وارد نمى‌سازد و هيچ تسويلى نفسانى و وسوسه شيطانى كه بصورت خطورهاى وهمى در ضمير انسان خودنمايى مى‌كند آن را از بين نمى‌برد.

رواياتى چند در باره پاره‌اى از سنن و آداب آن حضرت در معاشرت‌

18- و در كتاب ارشاد ديلمى است كه: رسول خدا 6 لباس خود را خودش وصله مى‌زد، و كفش خود را خود مى‌دوخت، و گوسفند خود را مى‌دوشيد، و با بردگان هم غذا مى‌شد، و بر زمين مى‌نشست و بر دراز گوش سوار مى‌شد و ديگرى را هم پشت سر خود بر آن سوار مى‌كرد، و حيا مانعش نمى‌شد از اينكه ما يحتاج خود را خودش از بازار تهيه كرده به سوى اهل خانه‌اش ببرد، به توانگران و فقرا دست مى‌داد و دست خود را نمى‌كشيد تا طرف دست خود را بكشد، بهر كس مى‌رسيد چه توانگر و چه درويش و چه كوچك و چه بزرگ سلام ميداد، و اگر چيزى تعارفش مى‌كردند آن را تحقير نمى‌كرد اگر چه يك خرماى پوسيده بود، رسول خدا 6 بسيار خفيف المؤنه و كريم الطبع و خوش معاشرت و خوش رو بود، و بدون اينكه، بخندد هميشه تبسمى بر لب داشت، و بدون اينكه چهره‌اش در هم كشيده باشد هميشه اندوهگين به نظر مى‌رسيد، و بدون اينكه از خود ذلتى نشان دهد همواره متواضع بود، و بدون اينكه اسراف بورزد سخى بود، بسيار دل نازك و مهربان به همه مسلمانان بود، هرگز از روى سيرى آروغ نزد، و هرگز دست طمع به سوى چيزى دراز نكرد[2].

19- و در كتاب مكارم الاخلاق روايت شده كه: رسول اللَّه 6 عادتش اين بود كه خود را در آينه ببيند و سر و روى خود را شانه زند و چه بسا اين كار را در برابر

[1] سوره شورى آيه 53.

[2] ارشاد ديلمى ط بيروت ج 1 ص 115.