كسى بگويد: اينان تغيير حالت نداده‌اند خيال نكنيد كه وقتى نزد شما مى‌آيند و از نزد شما بيرون مى‌روند كافر آمده و با دلى سرشار از ايمان مى‌روند، نه كافر آمده و كافر مى‌روند.

ضمير هم در جمله‌(وَ هُمْ قَدْ خَرَجُوا بِهِ) براى تاكيد و مشخص كردن آنها در نفاق و تثبيت كفرشان ذكر شده است و گرنه حاجتى به ذكر آن نبود. عده‌اى هم گفته‌اند معناى آيه اينست كه اين منافقين همواره و در احوالات مختلف كفر متحولند و هر ساعتى در يك حالتى از حالات كفرند.[1](وَ تَرى‌ كَثِيراً مِنْهُمْ يُسارِعُونَ فِي الْإِثْمِ وَ الْعُدْوانِ وَ أَكْلِهِمُ السُّحْتَ ...) ظاهرا مقصود از اثم- گناه در اينجا چنانچه از آيه بعدى كه مى‌فرمايد:(عَنْ قَوْلِهِمُ الْإِثْمَ وَ أَكْلِهِمُ السُّحْتَ) استفاده مى‌شود، همان خوض و خرده‌گيرى در آياتى است كه بر مؤمنين نازل شده، و مراد، گفتن مطالبى است كه در معارف دين موجب كفر و فسق مى‌شود.

بنا بر اين مى‌توان گفت گناهان سه‌گانه‌اى كه در آيه اسم برده شده است گناهانى است كه نسبت به ساير گناهان زبانى و عمليشان كلى‌تر است و در حقيقت مشتى است از خروار و نمونه‌ايست از بسيارى كه در ايشان است. چون آنان هم مرتكب به گناهان زبانى و هم به گناهان عملى‌اند و مقصود از گناهان عمليشان يا همان تعدى نسبت به مؤمنين است و يا گناهانى است كه بين خود و خداى خود دارند، مانند خوردن اموال مردم به باطل و سحت، مثل رشوه و ربا و نظائر آنها.

آيه شريفه مورد بحث پس از آنكه نمونه‌اى از رذايل و گناهان آنان را مى‌شمارد آن گاه به مذمت آن رذائل پرداخته و مى‌فرمايد:(لَبِئْسَ ما كانُوا يَصْنَعُونَ) سپس بدنبال آن، علماى آنان يعنى ربانيين و احبار را توبيخ مى‌كند، و به اين جرمشان مؤاخذه مى‌نمايد كه آنان حضور داشتند و آلودگيها و گناهان ملت خود را مى‌ديدند، و مى‌توانستند ايشان را راهنمايى نموده و از منكر نهى‌شان نمايند، و ليكن نكردند و آنان را از اين گونه گناهان موبقه و بس بزرگ جلوگيرى ننمودند، با اينكه عالم به احكام دين خود بودند و مى‌دانستند كه اين گونه كارها گناه و نافرمانى خداست. و در اين باره مى‌فرمايد:

[سرزنش علماء اهل كتاب به جهت گنهكارى اهل كتاب و سكوت آنان در مقابل آن معاصى‌]

(لَوْ لا يَنْهاهُمُ الرَّبَّانِيُّونَ وَ الْأَحْبارُ عَنْ قَوْلِهِمُ الْإِثْمَ وَ أَكْلِهِمُ السُّحْتَ لَبِئْسَ ما كانُوا يَصْنَعُونَ) و چه بسا از اينكه در اين آيه مانند آيه قبلى عدوان را همراه اثم ذكر نكرده بتوان‌

[1] مجمع البيان ج 3 ص 217.