حكمت براى خداوند نيست. بلكه آوردن ضمير فصل انت و در آوردن الف و لام بر خبر براى افاده تاكيد است، و برگشت معناى آيه به اين است كه: عزت و حكمت تو مطلبى است كه جاى هيچ ترديد نيست، پس اگر آنان را ببخشى مجالى براى هيچگونه اعتراض بر تو نيست.

نكته سوم اينكه چون اين مقام، يعنى مشافهه و تكلم عيسى بن مريم با پروردگار خود، مقام ظهور عظمت الهى بود، عظمتى كه هيچ موجودى تاب مقاومت در برابر آن را ندارد، از اين رو جا دارد منتها درجه ذلت عبوديت در چنين مقامى رعايت بشود، به اين معنا كه از كرشمه و ناز كردن و پر حرف زدن و يا با خواهش و تمنا در امور مولا مداخله كردن اجتناب شود، از همين جهت مسيح (ع) عرض كرد:(وَ إِنْ تَغْفِرْ لَهُمْ فَإِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ) و نگفت: فانك غفور رحيم براى همين كه گفتيم جلوه و ظهور عظمت حق و سطوت الهى كه قاهر و غالب بر هر چيز است چنان چشم و دل بنده را پر مى‌كند كه مجالى جز براى التجاى به او و به خرج دادن تنها سرمايه خود يعنى ذلت عبوديت و مسكنت بندگى و مملوكيت بتمام معناى خود، برايش باقى نمى‌گذارد. در يك چنين موقفى چه جاى پر حرفى و يا خواهش است.

بلكه در اين مقام پر حرفى كردن خود گناه بسيار بزرگى است. خواهى گفت اگر چنين است پس چرا حضرت ابراهيم (ع) عرض كرد:(فَمَنْ تَبِعَنِي فَإِنَّهُ مِنِّي وَ مَنْ عَصانِي فَإِنَّكَ غَفُورٌ رَحِيمٌ)[1] جا داشت آن جناب هم مانند مسيح عرض كند: تو عزيز و حكيمى؟ جواب اين است كه مقام ابراهيم در اين گفتار، مقام مشافهه و گفت و شنود و سؤال و جواب با خداوند نبود بلكه تنها مقام دعا و خواهش بود، و البته بنده در چنين مقامى بايد كه دل را تا آنجا كه مى‌تواند سرشار از رحمت الهى سازد و با يك دنيا اميد دعا كند.

(قالَ اللَّهُ هذا يَوْمُ يَنْفَعُ الصَّادِقِينَ صِدْقُهُمْ) اين جمله در مقام امضاء و تصديق گفته‌هاى عيسى بن مريم (ع) است، البته نه به صراحت بلكه به طور كنايه. چون قرينه مقاميه مطلب را مى‌رسانده و حاجتى به تصريح مسيح نبوده.

[صدق صادقين (در قول و در عمل) در آخرت بر ايشان سودمند خواهد بود]

و مراد از صدق صادقين صداقت ايشان است در دنيا نه در آخرت. به دليل اينكه دنبال آن فرمود:(لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ ...) و روشن است كه اين جنات پاداشى است از طرف خداى تعالى در برابر صداقتشان در دنيا، و نفعى هم كه فرمود عايد

[1] پس هر كه مرا پيروى كند او از من است و هر كسى نافرمانيم كند پس تو اى پروردگار! بخشنده و مهربانى سوره ابراهيم آيه 36.