نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی جلد : 6 صفحه : 200
و اينكه فرمود: مشمولين اين آيه آنچه خوردهاند
بر آنان حلال بوده است، منطبق است بر بيانى كه ما سابقا در باره آيه شريفه كرديم،
مراجعه شود.
و در تفسير
طبرى از شعبى نقل مىكند كه گفت: در باره شراب چهار آيه نازل شده است، نخست آيه(يَسْئَلُونَكَ عَنِ الْخَمْرِ وَ الْمَيْسِرِ ...) و مردم از شنيدن آن
از شرابخوارى دست برداشتند، سپس آيه(تَتَّخِذُونَ مِنْهُ سَكَراً وَ
رِزْقاً حَسَناً) كه از شنيدن آن دو باره از سر گرفتند، سپس دو آيه مائده:(إِنَّمَا الْخَمْرُ وَ الْمَيْسِرُ) تا جمله (فَهَلْ أَنْتُمْ
مُنْتَهُونَ )[1]. مؤلف: ظاهر
گفتار شعبى اين است كه آيه سوره نحل آيه سوره بقره را نسخ كرده، و دو آيه سوره
مائده، آيه سوره نحل را نسخ نموده است، و گمان نمىكنيم بطلان اين حرف براى
خوانندگان عزيز محتاج به بيان زائدى باشد.
[شراب در
همه شرايع حرام بوده است]
در كافى و
تهذيب به اسناد خود از امام ابى جعفر (ع) نقل مىكنند كه فرمود:
خداى تعالى
هيچ پيغمبرى را مبعوث نفرمود مگر اينكه در علمش گذشته بود كه وقتى دين او كامل شود
كمال دين او مستلزم تحريم شراب خواهد بود، و هميشه شراب حرام بوده است، چيزى كه
هست طرز تحريم در بين مردم در شريعت هر پيغمبرى نسبت به اول بعثت و آخر آن مختلف
بوده، اول بطور ملايم سپس بطور جزم و قطع، چون اگر از همان بار اول آن را تحريم
مىكردند، و شدت عمل بخرج مىدادند مردم زير بار نرفته و بطور كلى رشته را پاره
مىكردند، و نيز حضرت ابى جعفر (ع) فرمود: كسى بقدر خداى تعالى در رفتار خود رعايت
رفق و مدارا را نمىكند، و اين هم از رفق خداى تعالى است كه تكليف را به تدريج و
به ملايمت در بين بندگان خود اجرا مىنمايد، چون مىداند اگر يكباره تكليف را بدوش
آنان بگذارد هلاك و گمراه مىشوند.[2] و در كافى
به سند خود از عمرو بن شمر از ابى جعفر (ع) نقل مىكند كه فرمود: وقتى خداى تعالى
آيه(إِنَّمَا الْخَمْرُ وَ الْمَيْسِرُ وَ الْأَنْصابُ وَ
الْأَزْلامُ رِجْسٌ مِنْ عَمَلِ الشَّيْطانِ فَاجْتَنِبُوهُ) را نازل
فرمود، اشخاصى خدمت رسول اللَّه 6 عرض كردند: يا رسول خدا 6 ميسر
چيست؟ حضرت فرمود: هر چيزى كه با آن قمار شود حتى كعبها[3]،
و گردو پرسيدند انصاب چيست؟ حضرت فرمود: آنچه كه براى