گفت: من به آن جناب عرض كردم: ما وقتى با اهل كلام يعنى علمايى كه پيرامون مذاهب بحث مى‌كنند بحث مى‌كنيم گفتار خداى عز و جل كه فرموده:(أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ) را به رخ آنان مى‌كشيم، ولى آنان مى‌گويند اين آيه شريفه در باره عموم مؤمنين نازل شده، مى‌فرمايد اولى الامر را كه از عموم مؤمنين هستند اطاعت كنيد.

ما براى اثبات حقانيت مذهب خود عليه آنان به آيه شريفه:(قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى‌) استدلال مى‌كنيم در جواب مى‌گويند منظور از قربى نيز قرباى مسلمين است، آن گاه اضافه مى‌كند هر چه از اين قبيل ادله به خاطرم بود براى امام (ع) نقل كردم (و گفتم كه مخالفين ما در پاسخ از آن دليل چه مى‌گويند و از آن ديگرى چه مى‌گويند) امام (ع) به من فرمود: هر جا كه چنين ديدى يعنى فهميدى كه خصم نمى‌خواهد حق را قبول كند، به آنان پيشنهاد مباهله كن، عرضه داشتم: چگونه مباهله كنم؟ فرمود: سه روز به اصلاح نفس خود بپرداز، و آن را پاك كن، و فرمود روزه بگير، و غسل كن، و تو و او از شهر خارج شده به طرف كوه‌ها برويد آن گاه انگشتان دست راست خود را در انگشتان دست او فرو ببر، و براى اين كه نسبت به او به انصاف رفتار كرده باشى تو نخست آغاز كن و بگو: (بار الها اى پروردگار آسمانهاى هفتگانه و زمينهاى هفت، اى پروردگار عالم غيب و شهادت، اى پروردگار رحمان و رحيم، اگر چنانچه ابو مسروق- يعنى راوى كه امام به او تعليم مى‌دهد- حقى را انكار و باطلى را ادعا كرده حسبانى از آسمان و عذابى اليم بر او نازل فرما، آن گاه نفرين را بر او برگردان و بگو: و اگر او حقى را انكار و باطلى را ادعا كرده حسبانى از آسمان و عذابى اليم بر او نازل فرما.

امام (ع) سپس به من فرمود: اگر اين طور مباهله كنى چيزى نخواهد گذشت كه عذاب اليم را در او مشاهده كنى، چون به خدا سوگند تا كنون كسى را نيافته‌ام كه دعوت مرا به مباهله پذيرفته باشد[1].

در تفسير عياشى از عبد اللَّه بن عجلان از امام ابى جعفر (ع) روايت آمده كه در تفسير آيه:(أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ) فرمود: اين آيه در باره على و نيز در باره ائمه نازل شده، كه خداى تعالى آنان را در جاى انبيا- جانشين آنان- قرار داده، با اين تفاوت كه آنان نه چيزى را حلال مى‌كنند، و نه چيزى را كه حلال است تحريم مى‌كنند[2].

[1] اصول كافى ج 2 ص 513 حديث 1.

[2] تفسير عياشى ج 1 ص 252 حديث 173.