اين كه گفتار در اين مقام همه پيرامون ايمان بود، در جاى ديگر نيز فرموده كه خداى تعالى ايمان كسانى كه ايمان آورده‌اند را استوار مى‌كند:(يُثَبِّتُ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا بِالْقَوْلِ الثَّابِتِ ...)[1].

(وَ إِذاً لَآتَيْناهُمْ مِنْ لَدُنَّا أَجْراً عَظِيماً) يعنى در اين هنگام كه ايمان ثابت در دلهاشان استوار گشت، از خزانه غيب خود پاداشى عظيم به آنان خواهيم داد، و در اين كه چرا نفرمود آن پاداشى چيست و آن را مبهم گذاشت، همان توجيه مى‌آيد كه در مبهم آوردن جمله‌(لَكانَ خَيْراً لَهُمْ) از نظر خواننده گذشت.

(وَ لَهَدَيْناهُمْ صِراطاً مُسْتَقِيماً) در سابق ذيل آيه:(اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِيمَ)[2] در جلد اول اين كتاب معناى صراط مستقيم گذشت.

(وَ مَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَ الرَّسُولَ) در اين آيه بين خدا و رسول او در اين وعده حسن جمع شده، فرموده كسى كه خدا و رسول را اطاعت كند چنين و چنان خواهد شد، با اين كه آيات قبل تنها متعرض اطاعت رسول و تسليم شدن در برابر حكم و قضاى آن جناب بود و اين بدان جهت است كه بين اين دو آيه يعنى آيه مورد بحث و آيه:(لا يُؤْمِنُونَ حَتَّى يُحَكِّمُوكَ ...) نامى از خداى تعالى به ميان آمده بود آنجا كه فرمود:(وَ لَوْ أَنَّا كَتَبْنا عَلَيْهِمْ ...) لذا خواست بفهماند اطاعت رسول كردن بدان جهت واجب شده كه خدا به آن امر فرموده، پس اطاعت واجب شده اطاعت خدا و رسول هر دو است، از سوى ديگر در آغاز آيات نيز گفتار با جمله:(أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ ...) شروع شده بود، خواست تا آخر كلام به اول آن مرتبط شود.

(فَأُولئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ ...) اين آيه دلالت دارد بر اين كه چنين كسانى ملحق به‌(الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ) هستند و از خود آنان نيستند، و به حكم جمله:(وَ لَهَدَيْناهُمْ صِراطاً مُسْتَقِيماً) خداى تعالى به صراط مستقيمى هدايتشان مى‌كند، كه صراط(الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ) است، صراط مستقيمى كه در كلام مجيدش جز به اين طايفه نسبت نداده، و در سوره حمد فرموده:(اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِيمَ صِراطَ الَّذِينَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ) و سخن كوتاه اين كه اين طايفه كه خدا و رسول را اطاعت‌

[1] سوره ابراهيم آيه 27.

[2] سوره حمد آيه 6.