مرتكب نشود، در صغيره‌ها آزاد است و چون هر چه صغيره بكند حسناتش كه يكى از آنها اجتناب از كباير است آن را تكفير و خنثى مى‌كنند، هم چنان كه خداى تعالى فرمود:(إِنَّ الْحَسَناتِ يُذْهِبْنَ السَّيِّئاتِ)[1] تنها از ظاهر آيه مورد بحث كه مى‌فرمايد:(إِنْ تَجْتَنِبُوا كَبائِرَ ما تُنْهَوْنَ عَنْهُ نُكَفِّرْ عَنْكُمْ سَيِّئاتِكُمْ) بر مى‌آيد كه اجتناب از كباير در مساله تكفير دخالت دارد، نه اينكه علت تامه آن باشد، و گرنه مناسب‌تر اين بود كه بفرمايد اطاعت‌ها كه يكى از آنها اجتناب مورد بحث است، سيئات را تكفير مى‌كنند، هم چنان كه در آيه سوره هود همين را فرمود، و يا بفرمايد: خداى تعالى گناهان صغيره را هر چه باشد مى‌آمرزد، ديگر احتياج نداشت به صورت جمله شرطيه بفرمايد اگر شما از گناهان كبيره اجتناب كنيد، ما صغيره‌هايتان را تكفير مى‌كنيم.

و اما اينكه از كجا بفهميم فلان گناه كبيره است يا صغيره پاسخش را در اول بحث داديم كه از راه شدت نهى وارد از آن، و يا از اينكه مرتكبش تهديد به عذاب آتش شده، و يا امثال آن فهميده مى‌شود حال چه اينكه آن نهى در كتاب خدا آمده باشد، و چه اين كه در سنت وارد شده باشد، چون هيچ دليلى نداريم بر اين كه گناه كبيره تنها آن گناهانى است كه در قرآن از آن نهى شديد و يا تهديد به عذاب آتش شده باشد.

بحث روايتى [ (رواياتى در بيان گناهان كبيره)]

در كافى از امام صادق (ع) روايت آورده كه فرمود: گناهان كبيره آن گناهانى است كه خداى تعالى آتش دوزخ را بر مرتكب آن حتمى دانسته است‌[2].

و در كتاب فقيه و تفسير عياشى از امام باقر (ع) روايت كرده كه در باره گناهان كبيره فرمود: هر عملى كه خدا مرتكب آن را تهديد به آتش كرده، كبيره است‌[3].

و در كتاب ثواب الاعمال از امام صادق (ع) نقل كرده كه فرمود: هر كس اجتناب كند از هر عملى كه خدا در برابر آن تهديد به آتش كرده، در صورتى كه ايمان داشته باشد، (و بخاطر اطاعت از خدا آن عمل را انجام ندهد)، خداى سبحان سيئات او را تكفير مى‌كند، و در منزلگاهى آبرومند و ارجمند داخل مى‌سازد، و كباير هفتگانه‌اى كه باعث آتش‌

[1] حسنات، سيئات را از بين مى‌برند. سوره هود آيه 114.

[2] اصول كافى ج 2 ص 276 حديث 1.

[3] فقيه ج 3 ص 373 حديث 14 و عياشى ج 1 ص 239 حديث 114.