مى‌شوند عبارتند از كشتن انسانى بدون مجوز، و عقوق والدين (يعنى رنجانيدن آنان) و خوردن ربا، و برگشتن به كفر بعد از دورى كردن از آن، و تهمت زدن زنا به زن پاكدامن، و خوردن مال يتيم، و فرار از جنگ‌[1].

مؤلف قدس سره: روايات از طرق شيعه و سنى در شمار عدد كباير بسيار است، و در اين بحث عده‌اى از آنها از نظر خواننده مى‌گذرد، چيزى كه هست در روايات آينده يكى از كباير هفتگانه را شرك به خدا شمرده‌اند مگر در اين روايت كه نامى از آن برده نشده، و اى بسا امام صادق (ع) شرك را از بين آن هفت كبيره بيرون كرده، بدين جهت كه خصوص شرك از بزرگترين كبيره‌ها بوده، و جمله: (در صورتى كه ايمان به خدا داشته باشد) به همين نكته اشاره دارد.

و در مجمع البيان‌[2] است كه عبد العظيم بن عبد اللَّه حسنى از ابى جعفر محمد بن على (جواد) از پدرش على بن موسى الرضا از پدرش موسى بن جعفر : روايت كرده كه فرمود: عمرو بن عبيد بصرى بر (پدرم) امام صادق (ع) در آمد، همين كه سلام كرد و نشست، اين آيه را تلاوت كرد:(الَّذِينَ يَجْتَنِبُونَ كَبائِرَ الْإِثْمِ وَ الْفَواحِشَ) و آن گاه از خواندن بقيه آيه خوددارى كرد، امام صادق (ع) پرسيد چرا سكوت كردى؟ گفت: دوست دارم اول گناهان كبيره را از نظر قرآن كريم بشناسم، حضرت فرمود: عيبى ندارد، اى عمرو بزرگترين كباير 1- شرك به خداى تعالى است، به دليل اين كلام خداى عز و جل كه مى‌فرمايد:(إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ)، و اين آيه كه مى‌فرمايد:(إِنَّهُ مَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدْ حَرَّمَ اللَّهُ عَلَيْهِ الْجَنَّةَ وَ مَأْواهُ النَّارُ)[3]، (و كسى كه به خدا شرك بورزد، خدا بهشت را بر او حرام كرده و جايگاهش آتش است) 2- و بعد از شرك به خداى تعالى نوميدى از رحمت او است، چون در اين باره فرموده:(إِنَّهُ لا يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْكافِرُونَ)[4]، (و از رحمت خدا مايوس نمى‌شوند مگر مردم كافر) 3- و سپس ايمنى از مكر خداى تعالى است چون خداى تعالى او را خاسر و زيانكار خوانده، و فرموده،(فَلا يَأْمَنُ مَكْرَ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْخاسِرُونَ)[5].

4- و يكى ديگر از گناهان كبيره‌اى كه در قرآن آمده عقوق والدين است و آن اين‌

[1] ثواب الاعمال ص 158 حديث 1.

[2] مجمع البيان ج 2 ص 84 جزء 5 چاپ حيات طبع بيروت و اصول كافى ج 2 ص 285 حديث 24

[3] سوره مائده آيه 72.

[4] سوره يوسف آيه 87.

[5] سوره اعراف آيه 99.