اگر خواننده محترم به سياق اين چند آيه شريفه نظر كند مى‌بيند كه چگونه در اول نواهى شرعيه را به طور اجمال مى‌شمارد و در ثانى به شمردن اوامر شرعيه مى‌پردازد.

دسته اول را بعد از شمردن تحت يك عنوانى قرار مى‌دهد كه هيچ انسان با شعور و حتى عقل هيچ انسان عامى نمى‌تواند منكر آن گردد و آن عنوان جامع كلمه: فاحشه زشت و پليد و عمل شرم آور است كه هر انسانى به لزوم اجتناب و خوددارى از آن اقرار دارد و همچنين دسته دوم (اوامر) را تحت يك عنوان جامع قرار مى‌دهد كه باز هيچ انسان با شعورى در لزوم عمل به آن ترديد ندارد و آن جامع عبارت است از كلمه: صراط مستقيم چون هر انسانى به حكم غريزه‌اش اين را درك مى‌كند كه اگر جامعه بر صراط مستقيم اجتماع كنند و هر دسته‌اى چون گله بى چوپان يك كوره راه را پيش نگيرند و از يكديگر جدا نشوند، از تفرقه و ضعف و وقوع در هلاكت و مرگ ايمن خواهند شد.

پس قرآن كريم در اين بياناتش از غرائز دعوت شدگان به دين كمك گرفته و به همين جهت بوده كه وقتى مى‌خواهد كلمه فاحشه را تفصيل دهد، عقوق والدين و بدى به پدر و مادر و كشتن اولاد و كشتن مردم بى‌گناه و خوردن مال يتيم و امثال اينها را نام مى‌برد كه عواطف غريزى هر انسانى دعوت به اجتناب از آنها را تاييد مى‌كند چرا كه عاطفه بشرى از اين گونه كارها نفرت دارد و از اين اعمال بيزار است و در حال عادى هرگز حاضر نيست مرتكب اين گونه جرائم و معاصى شود، البته نظير اين آيات كه ديديد آيات ديگرى هست كه خود خواننده اگر اهل تدبر باشد به آنها دست مى‌يابد.