و در كتاب مجالس از امام صادق ع روايت آورده كه فرمود: كسى نمى‌تواند همه مردم را از خود راضى كند، و كسى نمى‌تواند زبان آنان را ببندد مگر نبود كه در جنگ بدر اين تهمت را به رسول خدا 6 زدند كه يك قطيفه سرخ رنگى را به خود اختصاص داد تا آنكه خداى تعالى آن جناب را به محل آن قطيفه كه گم شده بود راهنمايى كرد و پيامبر خود را از تهمت خيانت مبرا ساخت و در كتاب مجيدش اين آيه را نازل كرد:(وَ ما كانَ لِنَبِيٍّ أَنْ يَغُلَّ ...)[1].

مؤلف قدس سره: قمى اين روايت را در تفسير خود آورده، و نيز آورده كه مردى نزد رسول خدا 6 آمده، و عرضه داشت: فلانى قطيفه‌اى سرخ رنگ را دزديده و در فلان جا پنهان كرده و رسول خدا 6 دستور داد آن محل را كندند و قطيفه را بيرون آوردند[2].

اين معنا و قريب به آن را الدر المنثور به طرق بسيار روايت كرده، و شايد مراد از اينكه در روايت بالا آمده بود كه خداى تعالى آيه:(وَ مَنْ يَغْلُلْ ...) را در داستان قطيفه نازل كرد اين باشد كه آيه نامبرده به اين داستان اشاره دارد و گرنه سياق آيه نشان مى‌دهد كه نه تنها در روز بدر نازل نشده بلكه بعد از جنگ احد نازل شده است كه بيانش گذشت‌[3].

و در تفسير قمى از امام باقر ع روايت كرده كه فرمود: هر كس چيزى را بدزدد، روز قيامت آن را در آتش مى‌يابد و سپس مامور مى‌شود داخل آتش شود و آن را بيرون آورد[4].

مؤلف قدس سره: اين معنا استفاده لطيفى است كه از جمله زير به دست آمده كه مى‌فرمايد:(وَ مَنْ يَغْلُلْ يَأْتِ بِما غَلَّ يَوْمَ الْقِيامَةِ).

و در تفسير عياشى در ذيل آيه:(هُمْ دَرَجاتٌ عِنْدَ اللَّهِ) از امام صادق ع روايت آورده كه فرمود: آنها كه پيرو رضوان خدايند همان ائمه هستند، و آنان به خدا سوگند نزد خدا براى مؤمنين درجاتند، هر كس ولايت و مودت ما را داشته باشد به همان معيار خداى تعالى پاداش اعمالشان را مضاعف مى‌كند، و خداى تعالى درجات على را براى آنان بالا مى‌برد، و كسانى كه ثمره زندگيشان سخط و خشمى از خداى تعالى است، كسانى هستند كه حق على و

[1] سوره آل عمران آيه 156.

[2] تفسير قمى ج 1 ص 127- 126.

[3] الدر المنثور ج 2 ص 91.

[4] تفسير قمى ج 1 ص 122.