(وَ أَنْتُمْ شُهَداءُ ...) يعنى، شما مى‌دانيد كه قبل از نزول تورات طعام‌ها همه حلال بود، و نيز مى‌دانيد كه يكى از خصائص نبوت پيامبر آخر الزمان برگشتن قبله او از بيت المقدس بطرف كعبه است، همه اينها را در كتاب آسمانى خود يافته‌ايد.

در اين جمله شهادت يهود را محاذى شهادت خدا در آيه قبل قرار داده كه مى‌فرمود:

خداى تعالى شاهد بر عمل يهود و كفر ايشان است و در اين محاذى قرار دادن دو شهادت، لطفى است كه بر خواننده پوشيده نيست. چون از يك سو فرموده يهوديان خود شاهد بر حقيقت همان چيزى هستند كه انكارش مى‌كنند. و از سوى ديگر مى‌فرمايد: خداى تعالى هم شاهد است بر انكار و كفر ايشان.

و چون در اين آيه، شهادت را به يهود نسبت داد، آخر آيه قبلى را در اين آيه تكرار نكرد و نفرمود: و انتم شهداء و اللَّه شهيد على ما تعملون ، بلكه به جاى آن فرمود:(وَ مَا اللَّهُ بِغافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ) تا مفاد كلام چنين شود: شهادت سندى مستقل در حقانيت اسلام، و بطلان عقائد ايشان است. بطورى كه ديگر، گويى احتياج ندارد كه با شهادت خدا، سنديتش تكميل گردد.

( يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا) ...(وَ فِيكُمْ رَسُولُهُ ... ) مراد از فريق همانطور كه در سابق گفتيم يا همه يهوديان است و يا طايفه‌اى از ايشان و در جمله‌(وَ أَنْتُمْ تُتْلى‌ عَلَيْكُمْ آياتُ اللَّهِ وَ فِيكُمْ رَسُولُهُ ...) در اين مقام است كه بفهماند چگونه به تحريك يهوديان كافر مى‌شويد با اينكه رسول در بين شما است و تمسك به حق را براى شما ممكن مى‌سازد، چون اگر شما در هنگامى كه آن جناب آيات را بر شما تلاوت مى‌كند، خوب گوش فرا دهيد. و در آن تدبر كنيد و اگر تدبرتان كم بود و يا نتوانستيد ابتدا به رسول مراجعه كنيد، و خلاصه اگر به خاطر اين جهت پاره‌اى از حقايق براى شما مجهول باقى ماند، به رسول كه هميشه در بين شما است و از شما دور نيست و هيچگاه بين شما و او حائل و دربانى نبوده مراجعه كنيد تا حق را برايتان روشن كند.

و اين عمل يعنى رجوع به پيغمبر و ابطال شبهه‌هايى كه يهود القا كرده و تمسك به آيات خدا و دست به دامن رسول شدن، خود اعتصام به خدا و رسول است. و اعتصام به خدا و رسول هم در حقيقت اعتصام بخدا است. و كسى كه به خدا اعتصام كند و به دامن او چنگ بزند، به سوى صراط مستقيم هدايت شده است.

پس مراد از كفر در جمله‌(وَ كَيْفَ تَكْفُرُونَ) كفر بعد از ايمان است. و جمله‌( وَ)