(أَنْتُمْ تُتْلى‌ عَلَيْكُمْ ... ) كنايه است از امكان اعتصام به آيات خدا و به رسول در اجتناب از كفر.

و جمله‌(وَ مَنْ يَعْتَصِمْ بِاللَّهِ) به منزله كبراى كلى است براى اين مطلب و همه مطالب نظير آن.

و مراد از هدايت به سوى صراط مستقيم ، راه يافتن به ايمانى ثابت است. چون چنين ايمانى صراطى است كه نه اختلاف مى‌پذيرد و نه تخلف، صراطى است كه سالكان خود را در وسط خود جمع مى‌كند و نمى‌گذارد از راه منحرف شده و گمراه كردند.

و در اينكه با تعبير ماضى محقق فقد هدى مطلب را محقق نمود و فاعل را حذف كرد، دلالتى است بر اينكه اين فعل خود بخود محقق، و اين هدايت حاصل مى‌شود. چه فاعلش متوجه باشد، و چه نباشد، به عبارت واضح‌تر: مى‌فهماند كه هر كس به خدا تمسك و اعتصام جويد، هدايتش قطعى است، چه خودش متوجه باشد و چه نباشد.

و از آيه شريفه اين معنا روشن مى‌شود كه كتاب و سنت در دلالت و روشنگرى هر حقى كه ممكن است اشخاص در باره آن گمراه كردند، كافى است. چون مى‌فرمايد: تمسك به خدا كه همان تمسك به كتاب خدا است، و اعتصام به رسول خدا ص كه همان تمسك به سنت آن جناب است، نمى‌گذارد در هيچ موردى حق و باطل بر كسى مشتبه گردد.