امر خاتمه دادن آيه (با اينكه آيه رحمت و جنت است) با عبارت:(وَ اللَّهُ لا يُحِبُّ الظَّالِمِينَ) كه نوعى تهديد است از اينجا روشن مى‌شود كه معهود در آيات رحمت و نعمت، اين است كه به اسمايى نظير رحمت و مغفرت و يا مدح آن اشخاصى كه آيه در شانشان نازل شده ختم گردد، مثلا مى‌بينيم آيه:(وَ كُلًّا وَعَدَ اللَّهُ الْحُسْنى‌)، با جمله:(وَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ)[1] ختم شده و آيه:(إِنْ تُقْرِضُوا اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً يُضاعِفْهُ لَكُمْ) با دو جمله:(وَ يَغْفِرْ لَكُمْ) و(وَ اللَّهُ شَكُورٌ حَلِيمٌ)[2] ختم شده و آيه:(وَ مَنْ يُؤْمِنْ بِاللَّهِ وَ يَعْمَلْ صالِحاً يُكَفِّرْ عَنْهُ سَيِّئاتِهِ وَ يُدْخِلْهُ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها أَبَداً) با جمله:(ذلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ)[3]، ختم گرديد و آيه:(فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فَيُدْخِلُهُمْ رَبُّهُمْ فِي رَحْمَتِهِ) با جمله:(ذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْمُبِينُ)[4] ختم شده. و از اين قبيل آيات ديگر.

و گفتيم سرش اين است كه آنهايى كه عنوان پيروى و تشيع عيسى ع را به خود گرفته‌اند دو طايفه‌اند: يكى آنهايى كه به نامگذارى اكتفاء ننموده واقعا آن جناب را پيروى كرده و مى‌كنند كه صدر آيه مورد بحث بيانگر حال آنان بود، طايفه ديگر كسانى هستند كه به همان نامگذارى اكتفاء كردند، خود را منسوب به عيسى و معنون به عنوان پيرو عيسى نمودند، اما نه به خدا و روز جزا ايمان داشتند و نه اعمال صالح به جا آوردند كه جمله مورد بحث بيانگر حال ايشان است.

(ذلِكَ نَتْلُوهُ عَلَيْكَ مِنَ الْآياتِ وَ الذِّكْرِ الْحَكِيمِ) اين آيه شريفه خاتمه داستان عيسى ع را اعلام مى‌كند و منظور از ذكر حكيم قرآن است كه ذكر خدا است و از حيث آيات و بياناتش محكم است، يعنى به هيچ وجه باطل در آن رخنه نمى‌كند و شوخى با جدش آميخته نمى‌گردد.

(إِنَّ مَثَلَ عِيسى‌ عِنْدَ اللَّهِ كَمَثَلِ آدَمَ خَلَقَهُ مِنْ تُرابٍ، ثُمَّ قالَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ) اين آيه شريفه هدف اصلى از ذكر داستان عيسى ع را بطور خلاصه بيان مى‌كند و در حقيقت اجمالى است بعد از تفصيل، و اين كار (يعنى خلاصه‌گيرى از گفتار، مخصوصا آنجا كه پاى احتجاج در بين باشد) از مزاياى كلام شمرده مى‌شود و آيات اين داستان هم به همين منظور يعنى به منظور احتجاج نازل شده و مى‌خواهد وضع نصاراى نجران را كه در

[1] سوره حديد، آيه 10 .

[2] سوره تغابن، آيه 17 .

[3] سوره تغابن، آيه 9 .

[4] سوره جاثيه، آيه 30 .