نتيجه آن جعل و اين رجوع اين است كه كافران هم در دنيا به دست مؤمنين كه خدا تفوقشان داده عذاب مى‌شوند و هم در آخرت با آتش كيفر مى‌بينند، و در اين عذاب‌ها از انواع ياوران هيچ نوعش را ندارند.

و اين خود يكى از شواهد است بر اينكه مراد از تفوق دادن در آيه قبلى، مسلط كردن از راه سيطره و سلطنت است، نه از راه حجت و منطق، و از جمله:(وَ ما لَهُمْ مِنْ ناصِرِينَ) بر مى‌آيد كه در قيامت از شفاعت كه خود مانع حلول عذاب به ايشان است، بهره‌مند نمى‌شوند و اين جمله همانطور كه گفتيم قضاى حتمى خداى تعالى در باره يهود را مى‌رساند.

(وَ أَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فَيُوَفِّيهِمْ أُجُورَهُمْ ...)

[وعده نيكو به پيروان حقيقى (قولى و عملى) عيسى (ع)]

اين آيه وعده خوشى است به جزاء خير، براى كسانى كه از آن جناب پيروى كردند، اما از آنجايى كه صرف صدق تحقق عرفى كلمه شيعه، تابع و امثال آن بر امتى كه تشيع و اتباع واقعى از بعضى افراد آن امت تحقق يافته، باعث آن نمى‌شود كه همه افراد آن امت حتى كسانى كه تشيع و دنبال روى پيغمبر را نداشته‌اند، مستحق ثواب جزيل بگردند، بلكه تنها كسانى اين استحقاق را دارند كه واقعا تابع و شيعه باشند، نه همه كسانى كه اسم شيعه و تابع بر آنان صادق است، لذا در آيه شريفه، عنوان‌(الَّذِينَ اتَّبَعُوكَ) كه خلاصه‌اش عنوان شيعه يا تابع يا كلماتى از اين قبيل است، را برداشته، به جايش عنوان‌(الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ) را گذاشت تا معنا درست و بى‌اشكال شود، چون سعادت و عاقبت خير، دائر مدار شناسنامه و اسم‌گذارى نيست بلكه دائر مدار حقيقت است، هم چنان كه در جاى ديگر فرموده:(إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ الَّذِينَ هادُوا وَ النَّصارى‌ وَ الصَّابِئِينَ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ عَمِلَ صالِحاً فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ)[1].

پس از ميان پيروان (اسمى و شناسنامه‌اى) عيسى ع تنها آنهايى كه به خدا ايمان دارند و اعمال صالح مى‌كنند، خدا اجرشان را بطور كامل مى‌دهد و اما بقيه را، از اين نمد كلاهى نيست. و در آيه مورد بحث اين حقيقت را بطور اشاره بيان كرده و فرموده:(وَ اللَّهُ لا يُحِبُّ الظَّالِمِينَ)، خدا هيچ ستمگرى را دوست نمى‌دارد، حال هر اسمى و عنوانى كه مى‌خواهد داشته باشد.

[1] كسانى كه نام يهودى، نصرانى و صابئى بر خود نهاده‌اند، بدانند كه واقع دائر مدار نامگذارى نيست، هر كس به خدا و روز جزا ايمان داشته باشد و در مقام عمل هم اعمال صالح بجا آورد اجرشان نزد پروردگارشان است و خوفى بر آنان نيست، اندوهى هم نخواهند داشت. سوره بقره، آيه 62 .