بيت (ع) نقل شده‌[1].

و به اين دسته روايات اشكالى كرده‌اند، و آن اين است كه اين روايات با مصونيت رسول خدا 6 از تاثير سحر نمى‌سازد، و چگونه سحر ساحران در آن جناب مؤثر مى‌شده با اينكه قرآن كريم مسحور شدن آن جناب را انكار نموده، فرموده:( وَ قالَ الظَّالِمُونَ إِنْ تَتَّبِعُونَ إِلَّا رَجُلًا مَسْحُوراً انْظُرْ)(كَيْفَ ضَرَبُوا لَكَ الْأَمْثالَ فَضَلُّوا فَلا يَسْتَطِيعُونَ سَبِيلًا )[2].

ليكن اين اشكال وارد نيست، براى اينكه منظور مشركين از اينكه آن جناب را مسحور بخوانند، اين بوده كه آن جناب بى عقل و ديوانه است، آيه شريفه هم اين معنا را رد مى‌كند، و اما تاثير سحر در اينكه مرضى در بدن آن جناب پديد آيد، و يا اثر ديگرى نظير آن را داشته باشد، هيچ دليلى بر مصونيت آن جناب از چنين تاثيرى در دست نيست.

و در مجمع البيان است كه: از رسول خدا 6 روايت شده كه بسيار مى‌شد رسول خدا 6 حسن و حسين را با اين دو سوره تعويذ مى‌كرد[3].

و نيز در همان كتاب از عقبة بن عامر روايت شده كه گفت: رسول خدا 6 فرمود: آياتى بر من نازل شده كه نظيرش نازل نشده، و آن دو سوره‌(قُلْ أَعُوذُ) است، اين حديث را در صحيح آورده‌[4].

مؤلف: در الدر المنثور اين حديث را به ترمذى و نسايى و غير آن دو نيز نسبت داده، و نيز روايتى در اين معنا از كتاب أوسط طبرانى از ابن مسعود نقل كرده‌[5].

و بعيد نيست كه مراد آن جناب از نازل نشدن مثل اين دو سوره اين باشد كه تنها اين دو سوره در مورد عوذه و حرز نازل شده، و هيچ سوره‌اى ديگر اين خاصيت را ندارد.

[نظر ابن مسعود دائر بر اينكه معوذتين جزء قرآن نيست، رد اين نظر و بيان اينكه تواتر قطعى بر اينكه اين دو سوره جزء قرآنند وجود دارد]

و در الدر المنثور است كه احمد، بزار، طبرانى، و ابن مردويه از طرق صحيح از ابن عباس و ابن مسعود روايت كرده‌اند كه ابن مسعود دو سوره‌(قُلْ أَعُوذُ) را از قرآن‌ها پاك‌

[1] نور الثقلين، ج 5، ص 718 به نقل از طب الأئمه.

[2] ستمگران گفتند شما پيروى نمى‌كنيد مگر مردى سحر شده را، ببين چگونه مثلها برايت مى‌زنند، و در نتيجه گمراه گشته راه به جايى نمى‌برند. سوره فرقان، آيه 8 و 9.

[3] مجمع البيان، ج 10، ص 569.

[4] مجمع البيان، ج 10، ص 567.

[5] الدر المنثور، ج 6، ص 416.