بعضى‌[1] ديگر گفته‌اند: طعام در آيه به معناى اطعام است. و اگر تعبير به تشويق به طعام كرد، و نه به خود عمل (اطعام) براى اين بود كه حض هم شامل تشويق عملى يعنى خود عمل اطعام مى‌شود، و هم شامل تشويق زبانى.

(فَوَيْلٌ لِلْمُصَلِّينَ الَّذِينَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُونَ) يعنى آنهايى كه از نمازشان غافلند اهتمامى به امر نماز ندارند، و از فوت شدنش باكى ندارند چه اينكه به كلى فوت شود و چه اينكه بعضى از اوقات فوت گردد، و چه اينكه وقت فضيلتش از دست برود و چه اينكه اركان و شرايطش و احكام و مسائلش را ندانسته نمازى باطل بخوانند.

در آيه شريفه تكذيب‌گر روز جزا به چنين نمازگزارانى تطبيق شده، چون حرف فاء كه بر سر جمله آمده مى‌فهماند جمله مزبور نتيجه تكذيب روز جزا است و مى‌رساند چنين نمازگزارانى خالى از نفاق نيستند، چون تكذيب روز جزا تنها به اين نيست كه به كلى آن را منكر شود، كسى هم كه تظاهر به ايمان مى‌كند و نماز مسلمانان را مى‌خواند، اما طورى مى‌خواند كه عملا نشان مى‌دهد باكى از روز جزا ندارد، او نيز روز جزا را تكذيب كرده.

(الَّذِينَ هُمْ يُراؤُنَ) كسانى كه عبادت را در انظار مردم انجام مى‌دهند، (و يا در انظار بهتر و غليظتر انجام مى‌دهند)، اينگونه افراد شكارچيانى هستند كه با زبان شكار حرف مى‌زنند، تا شكار بدامشان بيفتد، (در بين مسلمانان خود را مسلمان‌تر از آنان جلوه مى‌دهند، و معلوم است اگر در بين اهل ملتى ديگر قرار بگيرند چهره آن مردم را به خود مى‌گيرند).

(وَ يَمْنَعُونَ الْماعُونَ) كلمه ماعون به معناى هر عملى و هر چيزى است كه به شخصى محتاج داده شود، و حاجتى از حوائج زندگى او را بر آورد، مانند قرض و هديه و عاريه و امثال آن. تفسيرهاى متفرق ديگرى هم كه براى اين كلمه كرده‌اند به همين معنايى كه ما كرديم بر مى‌گردد.

بحث روايتى [ (چند روايت در باره مفاد آيات گذشته از جمله: سهل انگارى در باره نماز و مراد از منع ماعون )]

در تفسير قمى در ذيل آيه شريفه‌(أَ رَأَيْتَ الَّذِي يُكَذِّبُ بِالدِّينِ) آمده كه اين آيه در

[1] روح المعانى، ج 30، ص 343.