باره ابو جهل و كفار قريش نازل شد، و در ذيل آيه شريفه‌(الَّذِينَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُونَ) آمده كه منظور از اين جمله كسانى هستند كه به كلى نماز را ترك كنند، زيرا اگر صرف سهو آدمى را مستوجب ويل سازد، بايد همه مستوجب باشند، چون هر انسانى و مسلمانى در نمازش سهو مى‌كند، امام صادق (ع) در ذيل اين آيه فرموده: منظور تاخير نماز از اول وقت و بدون عذر است‌[1].

و در كتاب خصال از على (ع) آمده كه در ضمن حديث چهارصدبندى فرمود: هيچ عملى نزد خدا محبوب‌تر از نماز نيست، پس مبادا هيچ كارى از كارهاى دنيا شما را از نماز در اول وقتش باز بدارد، براى اينكه خداى عز و جل اقوامى را به همين جرم مذمت نموده و فرموده:(الَّذِينَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُونَ) يعنى كسانى كه از در غفلت نسبت به امر نماز و اوقات آن سهل‌انگارى مى‌كنند[2].

و در كافى به سند خود از محمد بن فضيل روايت كرده كه گفت: از عبد صالح (موسى بن جعفر ع) از مفاد كلام خداى عز و جل پرسيدم كه مى‌فرمايد:(الَّذِينَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُونَ)، فرمود: كسى است كه حق نماز را ضايع كند[3].

مؤلف: و اين مضامين در رواياتى ديگر نيز آمده.

و در الدر المنثور است كه ابن جرير و ابن ابى حاتم و بيهقى در كتاب سنن خود، از على بن ابى طالب روايت كرده‌اند كه در تفسير(الَّذِينَ هُمْ يُراؤُنَ) فرمود: يعنى با نماز خود ريا مى‌كنند[4].

و نيز در همان كتاب آمده كه ابو نعيم و ديلمى و ابن عساكر از ابو هريره نقل كرده‌اند كه گفت: رسول خدا 6 در تفسير آيه‌(وَ يَمْنَعُونَ الْماعُونَ) فرمود: ماعون همه آن چيزهايى است كه مردم به عنوان كمك در بين خود عاريه مى‌دهند و مى‌گيرند، از تبر گرفته تا ديگ و دلو و نظاير آن‌[5].

و در كافى به سند خود از ابو بصير از امام صادق (ع) روايت آورده كه در ضمن حديثى فرمود: منظور از ماعون در جمله‌(وَ يَمْنَعُونَ الْماعُونَ) قرضى است كه بدهى و

[1] تفسير قمى، ج 2، ص 444.

[2] خصال، ج 2، ص 621.

[3] فروع كافى، ج 3، ص 268، ح 5.

[4] الدر المنثور، ج 6، ص 400.

[5] الدر المنثور، ج 6، ص 400.