و در تفسير قمى در معناى كلمه لمزة آمده كه اين كلمه به كسى اطلاق مى‌شود كه با سر و گردن خود ژست مى‌گيرد، و چون فقيرى و يا سائلى را ببيند ناراحت مى‌شود. و در معناى جمله‌(الَّذِي جَمَعَ مالًا وَ عَدَّدَهُ) آمده: يعنى مى‌شمارد و سر جايش مى‌گذارد[1].

و در همان تفسير در ذيل آيه‌(الَّتِي تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ) آمده كه بر دلها شعله مى‌زند، و ابو ذر غفارى (رضى اللَّه عنه) فرموده: به متكبرين دو چيز را بشارت دهيد، يكى اينكه به سينه‌هايشان داغ بگذارند و ديگر اينكه پشتشان را بر زمين بكشند. و در ذيل آيه‌(إِنَّها عَلَيْهِمْ مُؤْصَدَةٌ) آمده كه آتش دوزخ همه اهل دوزخ را فرا مى‌گيرد(فِي عَمَدٍ مُمَدَّدَةٍ)، يعنى وقتى كنده و زنجيرها بر آنان استوار مى‌گردد به خدا سوگند كه پوستشان را مى‌خورد[2].

و در مجمع البيان است كه عياشى به سند خود از محمد بن نعمان احول از حمران بن اعين از امام باقر (ع) روايت كرده كه فرمود: كفار و مشركين در قيامت اهل توحيد را كه به خاطر گناهان در آتش شده‌اند سرزنش مى‌كنند، كه امروز نمى‌بينيم كه توحيد شما دردى از شما دوا كرده باشد، چون مى‌بينيم خدا فرقى ميان ما و شما نگذاشت، در اين هنگام خداى تعالى براى اهل توحيد غيرت به خرج مى‌دهد و به ملائكه دستور مى‌دهد اهل توحيد را شفاعت كنيد، آنان هر كس را كه خدا خواسته باشد شفاعت مى‌كنند، سپس به انبيا دستور مى‌دهد شفاعت كنيد، آنان هم هر كسى را كه خدا خواسته باشد شفاعت مى‌كنند، سپس به مؤمنين دستور مى‌دهد شفاعت كنيد، مؤمنين نيز هر كس را كه خدا خواسته باشد شفاعت مى‌كنند، آن گاه خداى تعالى مى‌فرمايد: من از همه اينان مهربانترم، به رحمت من از آتش خارج شويد، و همه چون مور و ملخ بيرون مى‌آيند.

آن گاه امام باقر (ع) فرمود: سپس عمد كشيده مى‌شود و راه نجات را برويشان مى‌بندد و به خدا سوگند كه خلود از اينجا شروع مى‌شود[3].

[1] ( 1 و 2) تفسير قمى، ج 2، ص 441.

[2] ( 1 و 2) تفسير قمى، ج 2، ص 441.

[3] مجمع البيان، ج 10، ص 538.