(قالُوا يا قَوْمَنا إِنَّا سَمِعْنا كِتاباً أُنْزِلَ مِنْ بَعْدِ مُوسى‌ مُصَدِّقاً لِما بَيْنَ يَدَيْهِ يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ وَ إِلى‌ طَرِيقٍ مُسْتَقِيمٍ يا قَوْمَنا أَجِيبُوا داعِيَ اللَّهِ)[1]، و آيات ديگرى كه به ساير خصوصيات جنيان اشاره مى‌كند.

از كلام خداى تعالى استفاده مى‌شود كه ابليس از طايفه جن بوده، و داراى فرزندان و قبيله‌اى است، چون در قرآن مى‌خوانيم:(كانَ مِنَ الْجِنِّ فَفَسَقَ عَنْ أَمْرِ رَبِّهِ)[2]، و نيز مى‌خوانيم:(أَ فَتَتَّخِذُونَهُ وَ ذُرِّيَّتَهُ أَوْلِياءَ مِنْ دُونِي)[3]، و نيز مى‌خوانيم:(إِنَّهُ يَراكُمْ هُوَ وَ قَبِيلُهُ مِنْ حَيْثُ لا تَرَوْنَهُمْ)[4].

[بيان‌]

(فَآمَنَّا بِهِ وَ لَنْ نُشْرِكَ بِرَبِّنا أَحَداً) اين جمله از ايمان جنيان به قرآن و تصديق آن به اينكه حق است خبر مى‌دهد، و جمله‌(وَ لَنْ نُشْرِكَ بِرَبِّنا أَحَداً)، ايمانشان به قرآن را تاكيد مى‌كند و مى‌فهماند كه ايمان جنيان به قرآن همان ايمان به خدايى است كه قرآن را نازل كرده، در نتيجه رب ايشان هم همان خداست، و ايمانشان به خداى تعالى ايمان توحيدى است، يعنى احدى را ابدا شريك خدا نمى‌گيرند.

[وجوه مختلف در باره قرائت ان به فتح همزه- در(وَ أَنَّهُ تَعالى‌ جَدُّ رَبِّنا ...) و آيات بعد از آن كه حكايت سخنان جنيان است بعد از ايمان آوردنشان‌]

(وَ أَنَّهُ تَعالى‌ جَدُّ رَبِّنا مَا اتَّخَذَ صاحِبَةً وَ لا وَلَداً) مفسرين‌[5] كلمه جد را به عظمت و بعضى‌[6] به بهره معنا كرده‌اند. و آيه شريفه در معناى تاكيدى است براى جمله‌(وَ لَنْ نُشْرِكَ بِرَبِّنا أَحَداً) و قرائت مشهور، كلمه أنه را به فتحه همزه خوانده، و بعضى‌[7] آن را و آيات بعدش را كه دوازده آيه است به كسر همزه خوانده‌اند، و درست هم همين است، چون سياق ظهور در اين دارد كه آيات حكايت كلام جن است.

و اما قرائت به فتحه وجه روشنى ندارد، بعضى‌[8] ها آن را توجيه كرده‌اند به اينكه جمله و انه ... عطف است بر ضمير مجرور در جمله امنا به و تقدير كلام امنا به و بانه تعالى‌

[1] گفتند اى قوم ما آگاه باشيد كه ما كتابى را شنيده‌ايم كه بعد از موسى نازل شده و كتابهاى آسمانى قبل را تصديق دارد، كتابى است كه به سوى حق و به سوى طريق مستقيم هدايت مى‌كند، اى قوم ما منادى خدا را اجابت كنيد. سوره احقاف، آيه 31.

[2] او از جن بود و در آخر از امر پروردگارش سرپيچى كرد. سوره كهف، آيه 50.

[3] آيا ابليس و ذريه او را به جاى من اولياى خود مى‌گيريد. سوره كهف، آيه 50.

[4] و او و قبيله‌اش از جايى كه شما ايشان را نبينيد مى‌بينند. سوره اعراف، آيه 27.

[5] ( 5 و 6 و 7) تفسير قرطبى، ج 19، ص 8.

[6] ( 5 و 6 و 7) تفسير قرطبى، ج 19، ص 8.

[7] ( 5 و 6 و 7) تفسير قرطبى، ج 19، ص 8.

[8] روح المعانى، ج 29، ص 84.