آيه‌(فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَيْراً يَرَهُ)، فرمود: اگر از اهل آتش باشد، و در دنيا مثقال ذره‌اى عمل خير كرده باشد، اگر براى غير انجام داده باشد، همان عمل خيرش هم مايه حسرتش مى‌شود، و در ذيل جمله‌(وَ مَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ)، فرمود: اگر از اهل بهشت باشد در روز قيامت آن شر را مى‌بيند و سپس خداى تعالى او را مى‌آمرزد[1].

[1] تفسير قمى، ج 2، ص 433.