دارى كه صله خويشاوندان كنى، و به كسى كه محرومت كرد عطا كنى، و با كسى كه در حقت دشمنى كرد دوستى كنى‌[1].

مؤلف: اين معنا را صاحب كافى هم از امام ابو جعفر و ابو عبد اللَّه (ع) به چند طريق نقل كرده‌[2]، صاحب محاسن هم آن را از امام ابو جعفر (ع) روايت كرده است‌[3].

و در كافى به سند خود از صفوان جمال، از امام صادق (ع) روايت كرده كه در ذيل جمله‌(لِلسَّائِلِ وَ الْمَحْرُومِ) فرمود: محروم كاسبى است كه خريد و فروش ندارد، او مى‌خواهد از دسترنج خود استفاده كند، اما كسى به او مراجعه نمى‌كند[4].

كلينى مى‌گويد در روايتى ديگر از امام باقر و امام صادق (ع) آمده كه فرمودند: محروم مردى است كه عقلش به جاست، ولى كاسبى است كه خدا روزيش را تنگ گرفته است‌[5].

و در مجمع البيان در ذيل آيه‌(وَ الَّذِينَ هُمْ عَلى‌ صَلاتِهِمْ يُحافِظُونَ) مى‌گويد: محمد بن فضيل از حضرت ابى الحسن (ع) روايت كرده كه فرمود: اينان آن افراد از شيعيان ما هستند كه داراى پنجاه ركعت نمازند[6].

مؤلف: شايد اساس اين كلام رواياتى باشد كه از حضرات رسيده كه فرموده‌اند:

تشريع نافله‌هاى يوميه به منظور تكميل نمازهاى واجب بوده است.

[1] مجمع البيان، ج 10، ص 356.

[2] تفسير نور الثقلين، ج 5، ص 416، به نقل از كافى.

[3] تفسير نور الثقلين، ج 5، ص 418، به نقل از محاسن.

[4] تفسير نور الثقلين، ج 5، ص 417، به نقل از كافى.

[5] تفسير نور الثقلين، ج 5، ص 418، به نقل از كافى.

[6] مجمع البيان، ج 10، ص 357، ط تهران.