مؤلف: در معناى اين دو حديث، احاديث ديگرى نيز هست، و بيانى كه معناى آنها را روشن سازد، گذشت.

و در مجمع البيان در ذيل آيه شريفه: (لِلْفُقَراءِ الَّذِينَ أُحْصِرُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ‌) ... گفته است: كه امام ابو جعفر ع فرموده: اين آيه در باره اصحاب صفه نازل شد، سپس اضافه كرده است كه اين روايت را كلبى هم از ابن عباس نقل كرده، و اصحاب صفه نزديك به چهار صد نفر بودند، كه در مدينه نه خانه‌اى داشتند و نه خويشاوندى كه به خانه آنان بروند، ناگزير در مسجد زندگى مى‌كردند، و بنا گذاشتند در هر سريه و لشگرى كه رسول خدا ص به جنگ مى‌فرستد شركت كنند، و به همين سبب بود كه خداى تعالى در اين آيه شريفه به مسلمانان سفارش كرد تا مراقب وضع آنان باشند، و لذا آنان آنچه كه از غذايشان زياد مى‌آمد هنگام عصر براى اصحاب صفه مى‌آوردند.[1] و در تفسير عياشى از امام ابى جعفر ع روايت آورده كه فرمود: خداى تعالى گداى سمج را دوست نمى‌دارد.[2]

[رواياتى در مورد اينكه آيه: (الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ‌) ... در باره امير المؤمنين على 7 نازل شده است.]

و در مجمع البيان در ذيل آيه شريفه: (الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ بِاللَّيْلِ وَ النَّهارِ) ... در باره شان نزول اين آيه گفته است بطورى كه از ابن عباس نقل شده، اين آيه در شان على بن ابى طالب نازل شده است كه آن حضرت چهار درهم پول داشت، يكى را در شب، و يكى را در روز سومى را پنهانى و چهارمى را علنى صدقه داد، و به دنبال آن اين آيه نازل شد كه: كسانى كه اموال خود را شب و روز، سرى و علنى انفاق مى‌كنند ... .

مرحوم طبرسى سپس مى‌گويد: اين روايت هم از امام باقر و هم از امام صادق ع نقل شده است.[3] مؤلف: اين معنا را عياشى نيز در تفسيرش و شيخ مفيد در اختصاص و شيخ صدوق در عيون آورده‌اند.[4] و در الدر المنثور است كه عبد الرزاق و عبد بن حميد، و ابن جرير و ابن منذر و ابن ابى حاتم و طبرانى و ابن عساكر از طريق عبد الوهاب بن مجاهد از پدرش مجاهد از ابن عباس روايت كرده‌اند كه در تفسير آيه:(الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ بِاللَّيْلِ وَ النَّهارِ سِرًّا وَ عَلانِيَةً) گفته‌

[1] مجمع البيان ج 1 ص 387

[2] تفسير عياشى ج 1 ص 151

[3] مجمع البيان ج 1 ص 388

[4] تفسير عياشى ج 1 ص 151