امروز اشعار و بلكه ظهور روشنى است در اينكه هشت نفر بودن حاملان مخصوص آن روز است.

و در تفسير قمى آمده كه امام (ع) در حديثى ديگر فرمود: عرش را هشت نفر حمل مى‌كنند، چهار نفر از اولين و چهار نفر از آخرين، اما چهار نفر اولين عبارتند از نوح و ابراهيم و موسى و عيسى (ع)، و اما چهار نفر آخرين عبارتند از محمد و على و حسن و حسين (ع)[1].

مؤلف: در روايات بسيارى آمده كه هشت نفر مخصوص روز قيامت است، و در بعضى آمده كه حاملين عرش خدا- با در نظر گرفتن اينكه عرش خدا همان علم او است- چهار نفر از ما هستند و چهار نفر از هر كس كه خدا بخواهد.

و در تفسير عياشى از ابى بصير از امام صادق (ع) روايت آمده كه فرمود:

چون روز قيامت بشود هر دسته از مردم به نام امامشان خوانده مى‌شوند، امامى كه در عصر آن امام مرده‌اند، اگر نام امام خود را بدانند و او را به امامت شناخته باشند نامه عملشان به دست راستشان داده مى‌شود، براى اينكه خداى تعالى فرموده:( يَوْمَ نَدْعُوا)(كُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِمْ فَمَنْ أُوتِيَ كِتابَهُ بِيَمِينِهِ فَأُولئِكَ يَقْرَؤُنَ كِتابَهُمْ )[2] و كلمه يمين به معناى معرفت و اثبات امام است، چون كتاب او همان امام او است، كه مى‌خواند- تا آنجا كه امام فرمود- و كسى كه امام خود را نشناسد، از اصحاب شمال است، همان كسانى كه خداى تعالى در باره‌شان فرموده:(وَ أَصْحابُ الشِّمالِ ما أَصْحابُ الشِّمالِ فِي سَمُومٍ وَ حَمِيمٍ وَ ظِلٍّ مِنْ يَحْمُومٍ ...)[3].

مؤلف: و در برخى از روايات، آيه‌(فَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتابَهُ بِيَمِينِهِ ...) بر على (ع) تطبيق شده، و در بعضى بر آن جناب و بر شيعيانش، و همچنين آيه‌(وَ أَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتابَهُ بِشِمالِهِ ...) بر دشمنان آن جناب تطبيق شده، كه همه اين روايات از باب تطبيق كلى بر مصداق است، نه از باب تفسير.

و در الدر المنثور است كه: حاكم (وى حديث را صحيح دانسته) از ابى سعيد خدرى از رسول خدا 6 روايت كرده كه فرمود: اگر يك دلو از غسلين به روى دنيا بريزند، تمام اهل دنيا را مى‌گنداند[4].

[1] تفسير قمى، ج 2، ص 384.

[2] روزى كه هر دسته از مردم را به نام امامشان صدا مى‌زنيم، پس كسانى كه نامه عملشان به دست راستشان داده شد چنين كسانى نامه خود را مى‌خوانند. سوره اسراء، آيه 71.

[3] تفسير عياشى، ج 2، ص 302، ح 115.

[4] الدر المنثور، ج 6، ص 263.