آن را رد مى‌كند و به همين جهت يا بايد آنها را دور انداخت، و يا تاويل كرد.

[رواياتى در باره املاء و استدراج گنهكاران، چشم زخم، و ...]

و در كافى به سند خود از سفيان بن سمط روايت كرده كه گفت: امام صادق (ع) فرمود: خداى تعالى وقتى خير بنده‌اى را بخواهد، هر گاه گناهى مرتكب شود، به دنبالش به يك گرفتارى مبتلايش مى‌كند، و به اين وسيله استغفار را به يادش مى‌اندازد، و وقتى شر بنده‌اى را بخواهد، هر گاه گناهى مرتكب شود دنبالش نعمتى به او مى‌دهد تا استغفار را از يادش ببرد، و در نتيجه گنهكارى را ادامه بدهد، اين همان است كه خداى عز و جل در باره‌اش مى‌فرمايد: (سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لا يَعْلَمُونَ‌) و منظور اين است كه به وسيله نعمت خود و گناه او وى را استدراج مى‌كند[1].

مؤلف: در سابق يعنى در تفسير آيه‌(سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لا يَعْلَمُونَ)[2]، هم پاره‌اى از روايات استدراج را آورديم.

و در تفسير قمى در ذيل آيه شريفه‌(إِذْ نادى‌ وَ هُوَ مَكْظُومٌ) در روايت ابى الجارود از امام باقر (ع) روايت كرده كه مى‌فرمود: مكظوم به معناى مغموم است‌[3].

و نيز در همان كتاب در ذيل آيه‌(لَوْ لا أَنْ تَدارَكَهُ نِعْمَةٌ مِنْ رَبِّهِ) فرمود: منظور از نعمت، رحمت است‌[4].

و در معناى كلمه عراء فرموده جايى است كه سقف نداشته باشد[5].

و در الدر المنثور است كه بخارى از ابن عباس روايت كرده كه گفت: رسول خدا 6 در تفسير آيه‌(وَ إِنْ يَكادُ الَّذِينَ كَفَرُوا) فرمود: مساله چشم زخم حق است‌[6].

و در همان كتاب است كه ابو نعيم در كتاب الحليه از جابر روايت كرده كه گفت: رسول خدا 6 فرمود چشم زخم، مرد سالم را در قبر و شتر سالم را در ديگ قرار مى‌دهد[7].

مؤلف: در اين ميان رواياتى هست كه آيات سابق را با مساله ولايت تطبيق مى‌كند، كه البته جنبه جرى و تطبيق مصداق بر كلى دارد، نه اينكه تفسير آن آيات باشد، و به همين جهت از ايراد آن خوددارى كرديم.

[1] اصول كافى، ج 2، ص 327، ح 1.

[2] سوره اعراف، آيه 182.

[3] ( 3 و 4 و 5) تفسير قمى، ج 2، ص 383.

[4] ( 3 و 4 و 5) تفسير قمى، ج 2، ص 383.

[5] ( 3 و 4 و 5) تفسير قمى، ج 2، ص 383.

[6] ( 6 و 7) الدر المنثور، ج 6، ص 258.

[7] ( 6 و 7) الدر المنثور، ج 6، ص 258.