از آباى گرامى‌اش از على (ع) روايت كرده، ولى عبارت آن چنين است: براى هر امتى مجوسى است، و مجوس اين امت كسانيند كه مى‌گويند قدرى در كار نيست‌[1].

و نيز در همان كتاب است كه: ابن مردويه به سندى كه از ابن عباس روايتش كرده آمده كه گفت: رسول خدا 6 فرمود: منظور از كلمه نهر فضا و وسعت است، نه نهر آب‌[2].

و نيز در همان كتاب آمده كه ابو نعيم از جابر روايت كرده كه گفت: روزى در وقتى كه رسول خدا 6 در مسجد مدينه (نشسته) بود بعضى از اصحابش سخن از بهشت به ميان آوردند، رسول خدا 6 فرمود: اى أبا دجانه مگر متوجه نشده‌اى كه هر كس ما را دوست بدارد و با محبت ما آزمايش شده باشد خداى تعالى او را با ما محشور خواهد كرد؟ آن گاه اين آيه را تلاوت فرمود:(فِي مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَلِيكٍ مُقْتَدِرٍ)[3].

و در كتاب روح المعانى در ذيل جمله‌(فِي مَقْعَدِ صِدْقٍ ...) گفته: جعفر صادق (رضى اللَّه عنه) در اين باره فرموده: معناى اينكه خداى تعالى در اين آيه مكان و مجلس را با كلمه صدق ستوده اين است كه: در آن مجلس به جز اهل صدق كسى نخواهد نشست‌[4].

گفتارى پيرامون قدر [ (و اينكه مقصود از آن هندسه و حد وجودى هر چيز است)]

قدر كه عبارت است از هندسه و حد وجودى هر چيز، از كلماتى است كه ذكرش در كلام خداى تعالى مكرر آمده، و غالبا در آياتى آمده كه سخن از خلقت دارد، از آن جمله آيه شريفه‌(وَ إِنْ مِنْ شَيْ‌ءٍ إِلَّا عِنْدَنا خَزائِنُهُ وَ ما نُنَزِّلُهُ إِلَّا بِقَدَرٍ مَعْلُومٍ)[5] است كه ترجمه‌اش در خلال همين فصل گذشت، و از ظاهر آن بر مى‌آيد كه قدر، امرى است كه جز با انزال از خزائن موجود نزد خداى تعالى صورت نمى‌گيرد، و اما خود خزائن كه ناگزير از ابداع خداى تعالى است محكوم به قدر نيست، چون گفتيم تقدير ملازم با انزال است (هر چيزى كه از خزانه غيب خدا نازل و در خور عالم ماده مى‌گردد بعد از تقدير و اندازه‌گيرى نازل مى‌شود)، و نازل شدن عبارت است از همان درخور گشتن براى عالم ماده و مشهود، به شهادت اينكه تعبير

[1] ثواب الاعمال، ص 254، ح 10.

[2] ( 2 و 3) الدر المنثور، ج 6، ص 139.

[3] ( 2 و 3) الدر المنثور، ج 6، ص 139.

[4] روح المعانى، ج 27، ص 96.

[5] سوره حجر، آيه 21.