مؤلف: امام اين معنا را از اطلاق تسبيح در آيه استفاده كرده‌اند، هر چند كه موردش خاص نماز صبح و عصر باشد، پس منافاتى بين اين دو روايت نيست، چون مورد مخصص نمى‌شود.

و در كافى به سند خود از حريز از زراره از امام باقر (ع) روايت كرده كه گفت: به حضورش عرضه داشتم معناى جمله‌(وَ أَدْبارَ السُّجُودِ) چيست؟ فرمود: چند ركعت بعد از مغرب است‌[1].

مؤلف: اين روايت را قمى هم در تفسير خود به سندى كه به ابن ابى بصير دارد از حضرت رضا (ع) نقل كرده، و عبارت آن چنين است: چهار ركعت بعد از مغرب است‌[2].

و در الدر المنثور است كه مسدد در مسند خود، و ابن منذر و ابن مردويه از على بن ابى طالب (ع) روايت كرده‌اند كه فرمود: از رسول خدا 6 معناى‌(أَدْبارَ السُّجُودِ) را پرسيدم، فرمود: منظور دو ركعت بعد از مغرب است، و منظور از ادبار النجوم دو ركعت قبل از نماز صبح است‌[3].

مؤلف: نظير اين روايت از ابن عباس و عمر از رسول خدا 6 نقل شده‌[4]. و در مجمع البيان آن را مستند به حسن بن على (ع) نيز كرده كه آن جناب از رسول خدا 6 نقل كرده است‌[5].

و در تفسير قمى در ذيل آيه‌(فَذَكِّرْ بِالْقُرْآنِ مَنْ يَخافُ وَعِيدِ) آمده كه امام فرمود: يعنى اى محمد! با آن وعده‌هاى عذابى كه در قرآن داده‌ايم ايشان را تذكر بده‌[6].

[1] نور الثقلين، ج 5، ص 118، به نقل از كافى.

[2] تفسير قمى، ج 2، ص 327.

[3] ( 3 و 4) الدر المنثور، ج 6، ص 110.

[4] ( 3 و 4) الدر المنثور، ج 6، ص 110.

[5] مجمع البيان، ج 9، ص 150.

[6] تفسير قمى، ج 2، ص 327.