با اينكه ما مى‌دانيم كه زمين از ايشان چه مقدار كم مى‌كند و نزد ما كتابى است كه (از خطر اشتباه و يا حوادث) محفوظ است (4).

بلكه اينان با حق دشمنى دارند و آن را هر چه باشد تكذيب مى‌كنند پس ايشان در امرى حيرت آورند (با اينكه حق را تشخيص مى‌دهند باز انكار مى‌كنند) (5).

مگر تا كنون سر بلند نكرده و به آسمان بالاى سر خود نگاهى نينداخته‌اند كه چگونه آن را بنا كرديم و آن را با ستارگان زينت داديم (6).

و مگر زمين زير پاى خود را نديدند كه گسترده‌اش كرديم و كوه‌هاى ريشه‌دار در آن جايگزين كرديم و در آن از هر صنف گياه مسرت‌انگيز رويانديم (7).

تا مايه بصيرت و تذكر هر بنده‌اى باشد كه دائما به سوى ما توبه مى‌آورد (8).

و از آسمان، آبى پر بركت نازل كرديم و به دنبالش باغها و دانه‌هاى درو كردنى رويانديم (9).

درختان خرماى بلند با ميوه‌هاى روى هم چيده (10).

تا رزق بندگان باشد، هم چنان كه با آن آب پر بركت شهرى مرده را زنده كرديم زنده كردن انسانها نيز اين طور است (11).

قبل از اين كفار، قوم نوح و اصحاب رس و ثمود تكذيب كردند (12).

و همچنين عاد و فرعون و مردم لوط (13).

و اصحاب الايكه و قوم تبع كه همه آنان رسولان را تكذيب كردند و تهديد خدا در باره‌شان محقق شد (14).

بيان آيات [محتواى سوره مباركه ق‌]

اين سوره مساله دعوت اسلام را بيان مى‌كند. و به آنچه در اين دعوت است اشاره مى‌كند، يعنى انذار به معاد و انكار مشركين به معاد، و تعجبى كه از آن داشتند كه بعد از مردن و بطلان شخصيت آدمى و خاك شدنش چگونه دوباره زنده مى‌شود و به همان صورت و وضعى كه قبل از مرگ داشت برمى‌گردد؟ آن گاه تعجب آنان را رد مى‌كند به اين كه علم الهى محيط به ايشان است، و كتاب حفيظ كه هيچ يك از احوال خلقش و هيچ حركت و سكون آنها- چه خردش و چه كلانش- از قلم آن كتاب نيفتاده نزد او است. آن گاه اين منكرين را تهديد مى‌كند به اينكه اگر به راه نيايند بر سرشان همان خواهد آمد كه بر سر امت‌هاى گذشته و هلاك شده آمد.