بلكه اجرتان را بطور كامل به شما مى‌دهد.

و در آيه شريفه، مؤمنين را به غلبه و پيروزى وعده مى‌دهد، البته به شرطى كه مؤمنين خدا و رسول را اطاعت كنند، پس آيه شريفه از نظر معنا نظير آيه‌(وَ لا تَهِنُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ أَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ)[1] مى‌باشد.

(إِنَّمَا الْحَياةُ الدُّنْيا لَعِبٌ وَ لَهْوٌ وَ إِنْ تُؤْمِنُوا وَ تَتَّقُوا يُؤْتِكُمْ أُجُورَكُمْ وَ لا يَسْئَلْكُمْ أَمْوالَكُمْ) در اين آيه با بيان حقيقت زندگى دنيا و آخرت، مؤمنين را ترغيب مى‌كند به زندگى آخرت، و نسبت به زندگى دنيا بى رغبت و بى ميلى مى‌كند به اين كه مى‌فرمايد: زندگى دنيا بازيچه و لهو است، كه بيان آن در سابق گذشت.

(وَ إِنْ تُؤْمِنُوا ...)- يعنى اگر ايمان آوريد، و با اطاعت خدا و رسول تقوى گزينيد، خدا پاداشهايتان را مى‌دهد، و به ازاى آنچه به شما مى‌دهد مالى از شما نمى‌خواهد. و ظاهر سياق اين است كه مراد از اموال همه اموال باشد، و آيه بعدى هم مؤيد اين معنا است.

(إِنْ يَسْئَلْكُمُوها فَيُحْفِكُمْ تَبْخَلُوا وَ يُخْرِجْ أَضْغانَكُمْ) كلمه احفاء كه مصدر يحفكم است، به معناى اجهاد و تحميل مشقت است. و مراد از بخل به طورى كه گفته‌اند[2] خوددارى از اعطاء است. و أضغان به معناى كينه‌ها است.

مى‌فرمايد: مالهايتان را از شما نمى‌خواهد، چون اگر همه اموال شما را طلب كند مشقت بزرگى به شما تحميل كرده، و آن وقت ديگر حاضر نمى‌شويد چيزى بدهيد چون اموالتان را دوست داريد، و اين باعث مى‌شود كه كينه‌هاى درونيتان بيرون بريزد و گمراه شويد.

[نكوهش بخل ورزندگان از انفاق مال در راه خدا]

(ها أَنْتُمْ هؤُلاءِ تُدْعَوْنَ لِتُنْفِقُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَمِنْكُمْ مَنْ يَبْخَلُ ...) اين آيه به منزله استشهادى است براى بيان آيه قبلى، گويا فرموده: اگر خدا همه اموال شما را طلب كند، شما دچار بخل خواهيد شد، به شهادت اينكه خود شما وقتى دعوت مى‌شويد كه در راه خدا انفاق كنيد- با اينكه انفاق پاره‌اى از مال است- بعضى از شما بخل مى‌ورزد، پس از اين وضع روشن مى‌شود كه اگر خدا همه اموال شما را طلب كند بخل‌

[1] سوره آل عمران، آيه 139.

[2] مجمع البيان، ج 9، ص 107.