و در تفسير قمى در ذيل آيه‌(وَ لا يَمْلِكُ الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ الشَّفاعَةَ) از معصوم (ع) نقل كرده كه فرموده: منظور كسانيست كه مردمى در دنيا آنها را مى‌پرستيدند و در قيامت نمى‌توانند پرستندگان خود را شفاعت كنند[1].

و در كافى به سند خود از ابى هاشم جعفرى روايت كرده كه گفت: از امام ابى جعفر دوم (حضرت جواد الأئمه ع) پرسيدم: معناى واحد چيست؟ فرمود: اجماع و اتفاق زبانها به وحدانيت او است، چون قرآن كريم مى‌فرمايد:(وَ لَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَهُمْ لَيَقُولُنَّ اللَّهُ) يعنى اگر از مشركين هم بپرسيد كه چه كسى ايشان را خلق كرده خواهند گفت اللَّه [2].

[1] تفسير قمى، ج 2، ص 289.

[2] اصول كافى، ج 1، ص 118.