يگانگى خود در ربوبيت، به اينكه من خلافت را در نوع انسانى قرار دادم و بعد از نفى شرك به حجت مزبور، حجت و استدلال خود را عموميت دهد تا شامل تمامى مخلوقات، يعنى آسمانها و زمين بشود، لذا در آيه مورد بحث استدلال مى‌كند بر يگانگى خود به اينكه خلق را بعد از ايجاد، ابقاء هم كرده و نگذاشته مضمحل شوند، چون اين معنا خيلى روشن است، و جاى هيچ شكى نيست كه پيدايش موجود و اصل هستى يك مساله است، و بقاى آن موجود و داشتن هستى‌هاى پى در پى بعد از هستى اولش مساله ديگرى است، آرى هر موجودى كه مى‌بينيم هنوز هست، در حقيقت هستى آن، هستى‌هايى متصل به هم است، كه چون استمرار دارد، ما آن را يك هستى مى‌پنداريم.

و اين نيز روشن است كه ابقاى موجود بعد از پديد آوردن، همانطور كه ايجادى بعد از ايجادى ديگر است، همچنين تدبيرى بعد از تدبير ديگر است، چون اگر خوب در اين قضيه تامل كنى و دقت نظر به خرج دهى، خواهى ديد كه نظام جارى در عالم به وسيله احداث و ابقاء جارى است، و چون پديد آورنده و خالق، حتى به عقيده مشركين تنها خداى سبحان است، پس قهرا خداى تعالى خالق و مدبر آسمانها و زمين است، و كسى ديگر شريك او نيست.

پس معلوم شد آيه شريفه‌(إِنَّ اللَّهَ يُمْسِكُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ أَنْ تَزُولا ...) متصل به ما قبل است.

كلمه امساك در اين آيه به همان معناى معروف است. و جمله ان تزولا در تقدير كراهة ان تزولا و يا لئلا تزولا مى‌باشد. و جمله تزولا متعلق به امساك است، يعنى نگه مى‌دارد از اينكه فرو ريزند .

ولى بعضى‌[1] از مفسرين گفته‌اند: كلمه امساك به معناى معروفش نيست، بلكه به معناى جلوگيرى و يا حفظ است . و به هر حال امساك كنايه است از باقى نگهداشتن، و ابقاء همان ايجاد بعد از ايجاد است، البته ايجادهاى مستمر و متصل، بر خلاف زوال كه به معناى مضمحل شدن و باطل گشتن است.

و از بعضى‌[2] از مفسرين نقل شده كه گفته‌اند: زوال به معناى انتقال از مكانى به مكان ديگر است، و معناى آيه اين است كه: خدا نمى‌گذارد زمين و آسمان‌ها از جايى كه هر يك دارند تكان بخورند و به جايى ديگر منتقل شوند، مثلا يكى از آنجا كه دارد بالا رود،

[1] ( 1 و 2) روح المعانى، ج 22، ص 204.

[2] ( 1 و 2) روح المعانى، ج 22، ص 204.