خداى تعالى هم او را از نقشه‌هاى سويى كه برايش كشيده بودند حفظ فرموده و بدترين عذاب متوجه آل فرعون شد (45).

آتشى كه هر صبح و شام بر آن عرضه مى‌شوند تا قيامت به پا شود و چون به پا شد گفته مى‌شود اى آل فرعون داخل شديدترين عذاب شويد (46).

همان روزى كه در آتش با يكديگر بگو مگو مى‌كنند ضعفاء به گردنكشان مى‌گويند ما در دنيا پيرو شما بوديم حال آيا امروز مى‌توانيد مقدارى از اين عذاب آتش را از ما برگردانيد؟ (47).

گردنكشان در پاسخ مى‌گويند ما و شما هر دو دسته در آتش هستيم امروز هم خدا در بين بندگانش حكم كرده (و خلاصه حاكم خدا بوده نه اين و آن) (48).

و همه آنها كه در آتشند به خازنان دوزخ مى‌گويند پروردگارتان را بخوانيد يك روز هم كه شده عذاب را بر ما تخفيف دهد (49).

در پاسخ مى‌گويند آيا همواره رسولانتان با معجزات و آيات روشن به سويتان نيامدند؟ مى‌گويند:

بله آمدند. در پاسخ مى‌گويند: پس بخوانيد كه دعاى كافران جز در ضلالت نخواهد بود (50).

به درستى كه ما رسولان خود را و آنان را كه ايمان آوردند هم در دنيا و هم در روزى كه گواهان به پا خاسته مى‌شوند يارى كرده و مى‌كنيم (51).

در آن روز ستمكاران را پشيمانى و عذرخواهى سود ندهد و براى آنها خشم و لعن و منزلگاه بد (جهنم) مهياست (52).

و همين ما بوديم كه به موسى هدايت داديم و كتاب را به ارث به بنى اسرائيل داديم (53).

كتابى كه هدايت و تذكر براى خردمندان بود (54).

بيان آيات‌

در اين آيات كفار را موعظه مى‌فرمايد كه به آثار امت‌هاى گذشته و داستانهاى ايشان مراجعه كنند و در آنها نظر نموده و عبرت بگيرند و بدانند كه قوت اقوياء و استكبار مستكبران روزگار و مكر مكاران، خدا را عاجز نمى‌كند، و به همين منظور از باب نمونه پاره‌اى از قصص موسى و فرعون را ذكر مى‌كند و در آن قصه مؤمن آل فرعون را مى‌آورد.

(أَ وَ لَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَيَنْظُرُوا ...) استفهام در اين آيه انكارى است. و كلمه واقى اسم فاعل از مصدر وقاية است به معناى حفظ كردن چيزى از هر چه آن را اذيت كند و به آن ضرر بزند.