بيان آيات‌

خداى سبحان بعد از آنكه تهمت كفار را مبنى بر اينكه دعوت به حق آن جناب را خود ساخته خواندند و آن را وسيله و بهانه رياست ناميدند و نيز گفتار آنان را كه او هيچ مزيتى بر ما ندارد تا به خاطر آن اختصاص به رسالت و انذار بيابد، و نيز استهزاى آنان به روز حساب و عذاب خدا را كه بدان تهديد شدند نقل فرمود، اينك در اين آيات رسول گرامى خود را امر به صبر مى‌كند و سفارش مى‌فرمايد ياوه‌گويى‌هاى كفار او را متزلزل نكند، و عزم او را سست نسازد. و نيز سرگذشت جمعى از بندگان اواب خدا را به ياد آورد كه همواره در هنگام هجوم حوادث ناملايم، به خدا مراجعه مى‌كردند.

و از اين عده نام نه نفر از انبياى گرامى خود را ذكر كرده كه عبارتند از: 1- داوود 2- سليمان 3- ايوب 4- ابراهيم 5- اسحاق 6- يعقوب 7- اسماعيل 8- اليسع 9- ذو الكفل (ع) كه ابتدا نام داوود را آورده و به قسمتى از داستانهاى او اشاره مى‌فرمايد.

[بيان آيات مربوط به اوصاف و اقوال داوود 7: تسبيح كوه‌ها و پرندگان با او و ...]

(اصْبِرْ عَلى‌ ما يَقُولُونَ وَ اذْكُرْ عَبْدَنا داوُدَ ذَا الْأَيْدِ إِنَّهُ أَوَّابٌ) كلمه أيد به معناى نيرو است و حضرت داوود (ع) در تسبيح خداى تعالى مردى نيرومند بود و خدا را تسبيح مى‌كرد و كوه‌ها و مرغان هم با او همصدا مى‌شدند، و نيز مردى نيرومند در سلطنت و نيرومند در علم، و نيرومند در جنگ بود، و همان كسى است كه جالوت را به قتل رسانيد- كه داستانش در سوره بقره گذشت.

و كلمه اواب اسم مبالغه است از ماده أوب كه به معناى رجوع است، و منظور كثرت رجوع او به سوى پروردگارش است.

(إِنَّا سَخَّرْنَا الْجِبالَ مَعَهُ يُسَبِّحْنَ بِالْعَشِيِّ وَ الْإِشْراقِ) ظاهرا كلمه معه متعلق است به جمله يسبحن و جمله معه يسبحن بيان معناى تسخير است. و اگر كلمه معه كه ظرف است، مقدم بر يسبحن آمده، به خاطر عنايتى است كه در فهماندن تبعيت كردن جبال و طير از تسبيح داوود، داشته (اين در صورتى است كه ظرف معه را متعلق به جمله يسبحن بدانيم) و ليكن آيه شريفه‌(وَ سَخَّرْنا مَعَ داوُدَ الْجِبالَ يُسَبِّحْنَ وَ الطَّيْرَ)[1] مؤيد اين احتمال است كه ظرف مزبور متعلق به جمله‌

[1] سوره انبياء، آيه 79.