(أَصْطَفَى الْبَناتِ عَلَى الْبَنِينَ ما لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ أَ فَلا تَذَكَّرُونَ) در اين آيه، انكار انتخاب دختران بر پسران را تكرار كرده، تا شدت شناعت و زشتى اين سخن را افاده كند، يك بار فرموده: آيا خدا دختران را بر پسران ترجيح داده كه خودش تنها دختر بزايد و پسر زاييدن را به شما واگذار كند؟ و بار ديگر فرموده: آخر اين چه حكمى است كه مى‌كنند؟ و بار سوم فرموده: راستى نمى‌خواهيد متذكر شويد؟

آن گاه ايشان را توبيخ نموده مى‌فرمايد:(ما لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ)، چون سخن ايشان حكمى است بدون دليل، و سپس دنبالش فرموده:(أَ فَلا تَذَكَّرُونَ) كه هم توبيخ است و هم اشاره است به اينكه اين حرف صرف نظر از اينكه هيچ دليلى ندارد، بلكه بر خلافش دليل هست چيزى كه هست مشركين متذكر آن دليل نمى‌شوند، اگر متذكر شوند مى‌فهمند كه ساحت خداى سبحان منزه از آن است كه متجزى شود و جزئى به نام فرزند از او جدا گردد، و نيز منزه از آن است كه محتاج فرزند شود و در صدد فرزنددار شدن برآيد. و اين گونه احتجاجها در كلام خداى تعالى عليه مشركين مكرر آورده شده است.

در آيه مورد بحث التفاتى از غيبت‌(أَلا إِنَّهُمْ مِنْ إِفْكِهِمْ لَيَقُولُونَ)، به خطاب (ما لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ‌) به كار رفته، در جمله اول مشركين را غايب حساب كرده و فرموده: ايشان از در افك خواهند گفت و در جمله دوم خطاب به مشركين فرموده: واى بر شما اين چه حكمى است كه مى‌كنيد و اين التفات براى آن است كه بر شدت خشم خدا دلالت كند، شدت خشمى كه باعث شده خدا شفاها با خود مشركين سخن گويد.

(أَمْ لَكُمْ سُلْطانٌ مُبِينٌ فَأْتُوا بِكِتابِكُمْ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ) كلمه ام در اين آيه نيز منقطعه و به معناى بلكه است و مراد از سلطان - به طورى كه از سياق برمى‌آيد- برهان و كتابى است كه از ناحيه خداى سبحان بر مشركين نازل شده باشد، و در آن كتاب خدا به ايشان خبر داده باشد كه ملائكه دختران منند، چون وقتى عقل و حس اجازه چنين عقيده‌اى را ندهد، باقى مى‌ماند دليل نقلى و كتابى كه از ناحيه خدا آن را اثبات كرده باشد پس اگر مدعاى مشركين حق است، بايد كتابى آسمانى ارائه دهند، تا مدعاى آنان را اثبات كند.

و اگر كلمه كتاب را بر مشركين اضافه كرد، و فرمود: كتابتان به اين عنايت است كه فرض كرد مشركين كتابى داشته باشند كه بر مدعايشان دلالت كند.

(وَ جَعَلُوا بَيْنَهُ وَ بَيْنَ الْجِنَّةِ نَسَباً وَ لَقَدْ عَلِمَتِ الْجِنَّةُ إِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ) قرار دادن نسبت بين خدا و جن، عبارت از همين عقيده مشركين است كه مى‌گويند: