( وَ تَرَكْنا عَلَيْهِ فِي الْآخِرِينَ‌) ...(الْمُؤْمِنِينَ ) در سابق در نظاير اين آيه سخن رفت.

بحث روايتى [ (دو روايت در باره مراد از بعل در:(أَ تَدْعُونَ بَعْلًا ...) و ال ياسين ]

در تفسير قمى در ذيل آيه‌(أَ تَدْعُونَ بَعْلًا) آمده كه قوم الياس (ع) بتى داشتند كه آن را بعل مى‌ناميدند[1].

و در كتاب معانى به سند خود از قادح از امام صادق (ع) از پدرش از پدران بزرگوارش از على (ع) روايت كرده كه در باره آيه سلام على آل يس فرمود: يس رسول خدا 6 است. و آل يس ما هستيم‌[2].

مؤلف: و از كتاب عيون از امام رضا (ع) نظير اين حديث روايت شده‌[3].

و البته اين دو روايت بر اين مبنى صحيح است كه ما آيه را به صورت آل يس بخوانيم، هم چنان كه در قراءت نافع و ابن عامر و يعقوب و زيد اين طور قراءت شده.

سخنى پيرامون داستان الياس (ع)

1- نخست ببينيم در قرآن كريم در باره آن جناب چه آمده؟ در قرآن عزيز جز در اين مورد و در سوره انعام آنجا كه هدايت انبيا را ذكر مى‌كند و مى‌فرمايد:(وَ زَكَرِيَّا وَ يَحْيى‌ وَ عِيسى‌ وَ إِلْياسَ كُلٌّ مِنَ الصَّالِحِينَ)[4] جاى ديگرى نامش برده نشده.

و در اين سوره هم از داستان او به جز اين مقدار نيامده كه آن جناب مردمى را كه بتى به نام بعل مى‌پرستيده‌اند، به سوى پرستش خداى سبحان دعوت مى‌كرده، عده‌اى از آن مردم به وى ايمان آوردند و ايمان خود را خالص هم كردند، و بقيه كه اكثريت قوم بودند او را

[1] تفسير قمى، ج 2، ص 226.

[2] معانى الاخبار، ج 2، ص 122.

[3] عيون الاخبار الرضا، ج 2، ص 237.

[4] سوره انعام، آيه 85.