از اينجا اين معنا تاييد مى‌شود كه: مراد از باقى گذاشتن نيز همين است كه خداى تعالى دعوت نوح را به سوى توحيد بعد از او هم در بشر زنده نگه داشته و در هر عصرى بعد از عصر ديگر تا روز قيامت اثر مجاهدتهاى آن جناب را در راه خدا باقى و محفوظ داشته است.

[نكته‌اى در باره اينكه فرمود:(سَلامٌ عَلى‌ نُوحٍ فِي الْعالَمِينَ)]

(سَلامٌ عَلى‌ نُوحٍ فِي الْعالَمِينَ) مراد از عالمين همه عالم است، براى اينكه كلمه عالمين در آيه با الف و لام آمده، و از نظر ادبيات كلمه جمع اگر با الف و لام بيايد عموميت را افاده مى‌كند و ظاهرا مراد از عالمين همه عوالم بشرى و امت‌ها و جماعت‌هاى بشرى تا روز قيامت باشد.

و اين سلامى كه خداى تعالى به نوح داده تا روز قيامت، خود تهنيتى است مبارك و طيب كه خداى تعالى از ناحيه تمامى امت‌هاى بشرى كه در اثر مجاهدتها و دعوت نوح، از اعتقادات صحيح و اعمال صالح برخوردار شده‌اند، به نوح داده است. آرى آن جناب اولين كسى است كه در بين بشر به دعوت توحيد و مبارزه عليه شرك و آثار شرك كه همان اعمال زشت است قيام نمود، و در اين راه شديدترين رنج‌ها و محنت‌ها را تحمل كرد، آنهم نه يك سال و دو سال بلكه نزديك به هزار سال، آنهم نه با كمك كسى، بلكه خودش به تنهايى.

پس آن جناب به تنهايى در هر خير و صلاحى كه در بشريت تا روز قيامت رخ بدهد سهيم و شريك است. و در كلام خداى تعالى چنين سلامى به احدى داده نشده كه اين قدر وسيع باشد.

بعضى از مفسرين‌[1] گفته‌اند: مراد از عالمين عوالم ملائكه و جن و انس است.

(إِنَّا كَذلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ) اين جمله منتى را كه خدا بر نوح (ع) نهاده و كرامتى كه به وى كرده- از آن جمله اينكه ندايش را اجابت نمود و او و اهلش را از كرب عظيم نجات داد و ذريه‌اش را در قرون بعد باقى نگهداشت و آثارش را در قرون بعد از خودش حفظ كرد و درودى كه تا روز قيامت از ناحيه فرد فرد بشر صالح به وى فرستاده تعليل مى‌كند.

و اگر پاداش او را به پاداش محسنين و نيكوكاران تشبيه كرده اين تشبيه تنها در اصل پاداش است نه در خصوصيات مى‌خواهد بفرمايد: همانطور كه به همه نيكوكاران پاداش مى‌دهيم به نوح نيز پاداش داديم و نمى‌خواهد بفرمايد: به همه نيكوكاران همين پاداش را كه به نوح داديم مى‌دهيم، و اين خود واضح است.

[1] تفسير روح المعانى، ج 23، ص 99.