نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی جلد : 17 صفحه : 105
جاى خود
خشكيدند (29).
اى
حسرت و ندامت بر بندگان من كه هيچ رسولى نزدشان نيامد مگر آنكه به جز استهزاء عكس
العملى نشان ندادند (30).
آيا
نديدند چقدر از اقوام قبل از ايشان را هلاك كرديم و ديگر به سوى آنان برنمىگردند
(31).
با
اينكه هيچ يك از آنان نيست مگر آنكه همگى نزد ما حاضر خواهند شد (32).
بيان
آيات [انذار و تبشير كسانى كه سواء عليهم أ أنذرتهم ام لم تنذرهم به
منظور اتمام حجت و رسيدن آنان به كمال شقاوت است]
اين
آيات مثلى است مشتمل بر انذار و تبشير كه خداى سبحان آن را براى عموم مردم آورده
كه در آن به رسالت الهى و تبعات و آثار دعوت به حق اشاره مىكند كه عبارت است از
مغفرت و اجر كريم براى هر كس كه ايمان آورد و پيروى ذكر (قرآن) كند و از رحمان
بغيب خشيت داشته باشد، و نيز عبارت است از عذاب اليم براى هر كس كه كفر بورزد و آن
دعوت را تكذيب كند. و نيز به وحدانيت خداى تعالى، و مساله معاد و برگشت همه مردم
به سوى او اشاره مىنمايد.
در
اينجا ممكن است اين اشكال به ذهن كسى وارد شود كه: در آيات قبل مىفرمود:
آنها
كه كلمه عذاب عليه آنان ثابت شده، ايمان نمىآورند، چه انذارشان بكنى و چه نكنى،
آن وقت در اين آيات، خودش آنها را انذار مىكند.
جواب
اين اشكال اين است كه: منافاتى بين اين دو دسته آيات نيست، براى اينكه منظور از
آيات مورد بحث اين است كه با ابلاغ انذار، حجت بر آنها تمام شود، و شقاوتشان به حد
كمال برسد، البته از طرف ديگر مؤمنين هم سعادتشان به حد كمال برسد.
هم
چنان كه در جاى ديگر فرموده:(لِيَهْلِكَ مَنْ هَلَكَ
عَنْ بَيِّنَةٍ وَ يَحْيى مَنْ حَيَّ عَنْ بَيِّنَةٍ)[1]، و
نيز فرموده:(وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ
لِلْمُؤْمِنِينَ وَ لا يَزِيدُ الظَّالِمِينَ إِلَّا خَساراً)[2].
[1] هر كه هلاك مىشود دانسته هلاك شود، و هر كه زنده مىگردد،
نيز با آگهى خود زنده شود.
سوره انفال، آيه 42.
[2] ما پارهاى از قرآن را نازل كرديم كه براى مؤمنين شفا و رحمت
است، ولى ظالمان را جز خسارت و زيان نمىافزايد. سوره اسرى، آيه 82.
نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی جلد : 17 صفحه : 105