مى‌گويد: پس عرضه داشتم آيا هارون برادر پدرى و مادرى موسى (ع) بود؟

فرمود: بله، مگر نشنيدى كلام خداى عز و جل را كه مى‌فرمايد: اى پسر مادرم ريشم و سرم را مگير ، پرسيدم: كدام يك بزرگتر بودند؟ فرمود: هارون، پرسيدم: وحى به هر دو نازل مى‌شد؟

فرمود: وحى به موسى مى‌شد و موسى به هارون وحى مى‌كرد.

پرسيدم: بفرماييد ببينم آيا حكومت در بنى اسرائيل و منصب قضاوت و امر و نهى به هر دو واگذار بود؟ فرمود: موسى با پروردگارش مناجات مى‌كرد، و آنچه به سويش وحى مى‌شد مى‌نوشت، و با آن علم، در بنى اسرائيل قضاوت مى‌كرد، و چون براى مناجات غايب مى‌شد هارون خليفه و جانشين او مى‌شد. پرسيدم: كدام يك زودتر از دنيا رفتند؟ فرمود:

هارون قبل از موسى، و هر دو در تيه درگذشتند. پرسيدم: آيا موسى فرزندى هم داشت؟

فرمود: نه، ذريه ال عمران از هارون شد[1].

مؤلف: اشكالى به اين روايت متوجه است اين است كه: ذيلش با رواياتى ديگر كه دلالت بر فرزند داشتن آن جناب دارد، نمى‌سازد، هم چنان كه از تورات نيز برمى‌آيد كه آن حضرت فرزند داشته.

و در تفسير جوامع الجامع در ذيل جمله‌(وَ اسْتَكْبَرَ هُوَ وَ جُنُودُهُ) از معصوم (ع) روايت كرده كه فرمود: يكى از پيامها كه موسى (ع) از پروردگارش حكايت كرده اين است كه فرمود: كبريا و عظمت جامه من است (تنها شايسته من است) و هر كس بخواهد در يكى از آن دو با من منازعه كند، در آتشش مى‌افكنم‌[2].

و در كافى به سند خود از طلحة بن زيد، از امام صادق (ع) روايت كرده كه فرمود: ائمه در كتاب خدا دو قسمند. يكى پيشوايان هدايت، كه در باره‌شان فرمود:(وَ جَعَلْنا مِنْهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا) يعنى قرار داديم ايشان را امامانى كه به امر ما هدايت مى‌كنند، نه به امر مردم، بلكه امر خدا را بر امر خود و حكم خدا را بر حكم خود مقدم مى‌دارند، قسم دوم پيشوايان ضلالت، كه در باره‌شان فرمود:(وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً يَدْعُونَ إِلَى النَّارِ) ايشان را قرار داديم پيشوايانى كه مردم را به سوى آتش مى‌خوانند، امر خود را قبل از حكم خدا، و مقدم بر آن مى‌دانند، و بر طبق هوى و هوسها، بر خلاف آنچه در كتاب خداى عز و جل هست، عمل مى‌كنند[3].

[1] تفسير قمى، ج 2، ص 134.

[2] جوامع الجامع، ص 339.

[3] اصول كافى، ج 1، ص 216.