روايت كرده‌[1].

و در كافى به سند خود از سدير روايت كرده كه گفت: مردى از امام صادق (ع) از اين كلام خداى عز و جل پرسيد كه مى‌فرمايد:(فَقالُوا رَبَّنا باعِدْ بَيْنَ أَسْفارِنا وَ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ...) حضرتش در پاسخ فرمود: اينان قومى بودند كه آباديهايى پشت سر هم داشتند، به طورى كه از اين آبادى، آن آبادى را مى‌ديدند، نهرهاى روان، و اموال فراوان داشتند، و نعمت‌هاى خداى عز و جل را كفران نموده، عافيتى كه خدا به ايشان داده بود تغيير دادند، خدا هم نعمت‌هاى خود را تغيير داد، چون خدا نعمتى را كه به قومى مى‌دهد تغيير نمى‌دهد، تا آنكه خود آن قوم وضع خود را تغيير دهند، پس سيل عرم را به سويشان سرازير كرد، و آباديهايشان را از هم پاشاند، و ديارشان را ويران ساخت، و اموالشان را از بين برد، و باغاتى را كه داشتند به دو سرزمين مبدل كرد، كه جز خوردنيهاى تلخ، و بوته‌هاى اثل، و مختصرى سدر، چيزى نداشت، آن گاه خداى تعالى فرمود:(ذلِكَ جَزَيْناهُمْ بِما كَفَرُوا وَ هَلْ نُجازِي إِلَّا الْكَفُورَ)[2].

مؤلف: در عده‌اى روايات وارد شده كه آن قريه‌ها كه خدا بركت در آنها نهاده، اهل بيت رسول خدايند 6 و آن قريه‌ها كه پشت سر هم قرار دارند، واسطه‌هاى بين اهل بيت و مردمند، يعنى علمايى كه احاديث اهل بيت و غير از ايشان را در سينه خود حمل مى‌كنند، و اين روايات متعرض باطن قرآن است، نه تفسير آن.

[1] الدر المنثور، ج 5، ص 231.

[2] كافى، ج 8، ص 323، ح 596.