و همچنين از آنجا كه در روز قيامت به نصرت هيچ ناصرى نمى‌رسند، ناگزير حالتى خواهند داشت كه دلهاى اهل محشر از آنها متنفر و منزجر خواهد بود، و مردم از ايشان خواهند گريخت، و احدى نزديك ايشان نمى‌شود، و اين همان معناى قبح و زشت‌رويى است، كه خداى تعالى در كلام مجيدش در باره اشخاصى كه منظر آنان قبيح است در مواردى بسيار اشاره فرموده است.

بحث روايتى [ (رواياتى در ذيل برخى آيات گذشته مربوط به موسى 7 و دعوت او)]

در مجمع البيان آمده كه: واحدى به سند خود از ابن عباس روايت كرده كه گفت:

شخصى از رسول خدا 6 پرسيد: كداميك از دو مدت را موسى براى شعيب به سر رسانيد؟ فرمود مدت دورتر و بيشتر را[1].

مؤلف: در معناى اين حديث روايتى را هم به سند خود از ابى ذر از آن جناب آورده.

و در الدر المنثور است كه: ابن مردويه، از مقسم، روايت كرده كه گفت: من حسن بن على بن ابى طالب (رضى اللَّه عنه) را ديدم، و از او پرسيدم: موسى كدام يك از دو مدت را براى شعيب انجام داد رسانيد؟ اولى را يا دومى را؟ فرمود: دومى را[2].

و در مجمع البيان است كه: ابو بصير از امام باقر (ع) روايت كرده كه فرمود: بعد از آنكه موسى مدت را به سر برد خانواده‌اش را برداشت تا به طرف خانه رود، راه را گم كرد، و آتشى ديد، به اهل بيتش گفت: اينجا باشيد كه من آتشى مى‌بينم‌[3].

و از كتاب طب الأئمه به سند خود از جابر جعفى از امام باقر (ع) روايت كرده كه در ضمن حديثى فرمود: مقصود از كلمه‌(مِنْ غَيْرِ سُوءٍ)، در آيه‌(وَ أَدْخِلْ يَدَكَ فِي جَيْبِكَ تَخْرُجْ بَيْضاءَ مِنْ غَيْرِ سُوءٍ) بدون مرض برص است‌[4].

و در تفسير قمى در ذيل آيه‌(فَرَدَدْناهُ إِلى‌ أُمِّهِ ...) از راوى نقل كرده كه گفت: به امام ابى جعفر (ع) عرضه داشتم: موسى چند روز از مادرش غايب شد؟ تا خداى عز و جل دوباره او را به وى برگردانيد؟ فرمود: سه روز.

[1] مجمع البيان، ج 7، ص 250.

[2] الدر المنثور، ج 5، ص 125.

[3] مجمع البيان، ج 7، ص 250.

[4] طب الأئمه، ص 55( ط نجف) اثر ابى عتاب عبد اللَّه بن سابور.