آتش برافروز و آجر بساز و برجى درست كن باشد كه از معبود موسى اطلاعى بيابم و من او را از دروغگويان مى‌دانم (38).

فرعون و لشكريانش در زمين بدون حق سركشى كردند و پنداشتند كه به سوى ما برنمى‌گردند (39).

پس ما او و لشكريانش را گرفتيم و در دريا ريختيم پس بنگر كه عاقبت ستمگران چگونه بود (40).

ما آنان را پيشوايانى كرديم كه مردم را به سوى آتش دعوت مى‌كردند و روز قيامت از آن مردم ياورى نخواهند يافت (41).

بعد از رفتنشان هم در دنيا لعنت و در قيامت زشت‌رويى نصيبشان كرديم (42).

بيان آيات [بيان آيات مربوط به فصل ديگرى از داستان موسى 7: روانه شدن به سوى مصر و مبعوث گشتن و ...]

اين آيات فصل ديگرى از داستان موسى (ع) است، كه در آن، اجمالى از حركت آن جناب با خانواده‌اش از مدين به طرف مصر، و مبعوث شدنش به رسالت به سوى فرعون و قوم او، براى نجات دادن بنى اسرائيل، و تكذيب آنان رسالت وى را، و سرانجام غرق شدنشان را در دريا آورده، تا آنكه در آخر داستانش منتهى مى‌شود به نزول تورات، كه گويا منظور از بيان قصه همين قسمت آخر است.

(فَلَمَّا قَضى‌ مُوسَى الْأَجَلَ وَ سارَ بِأَهْلِهِ آنَسَ مِنْ جانِبِ الطُّورِ ناراً ... ).

مراد از قضاء اجل به سر بردن مدت مقرر است، كه مراد از آن در آيه اين است كه: موسى آن مدتى را كه قرار گذاشت براى شعيب خدمت كند، به سر رسانيد، كه در روايت گذشته ديديم فرمودند مدت طولانى‌تر را به سر رسانيد. و كلمه آنس از مصدر ايناس است، كه به معناى ديدن و به چشم خوردن چيزى است و كلمه‌(جَذْوَةٍ مِنَ النَّارِ) به معناى پاره‌اى از آتش است، و كلمه تصطلون از مصدر اصطلاء است، كه به معناى گرم شدن به آتش است.

سياق آيه شهادت مى‌دهد كه اين جريان در شب واقع شده، و گويا شبى بسيار سرد بوده، و نيز برمى‌آيد كه موسى (ع) و همراهانش راه را گم كرده بودند، در چنين شرايطى موسى (ع) از طرف طور كه در آن نزديكى‌ها بوده آتشى به چشمش مى‌خورد، به اهل خود دستور مى‌دهد همانجا بمانند، تا او برود به طرف آنچه به چشمش خورده، شايد در آنجا انسانى ببيند، و از او بپرسد راه كجا است، و يا آنكه پاره‌اى آتش گرفته بياورد، تا با آن گرم شوند، در سوره طه به جاى اين عبارت كه: (لَعَلِّي آتِيكُمْ مِنْها بِخَبَرٍ)-