سينه‌ها را جايگاه قلب خوانده و اين از باب مجاز در نسبت است و البته در كلام مجاز ديگرى از همين قبيل نيز به كار رفته و آن اين است كه عقل را به قلب نسبت داده در حالى كه عقل از آن نفس است و وجه مجاز بدون آن را مكرر بيان كرده‌ايم.

[پاسخ به استهزاى مشركين در باره نزول عذاب، با بيان اينكه زمان كم و زياد نزد خداوند يكسان است‌]

(وَ يَسْتَعْجِلُونَكَ بِالْعَذابِ وَ لَنْ يُخْلِفَ اللَّهُ وَعْدَهُ وَ إِنَّ يَوْماً عِنْدَ رَبِّكَ كَأَلْفِ سَنَةٍ مِمَّا تَعُدُّونَ) مشركين عهد رسول خدا 6 آن جناب را وقتى وعده عذابشان مى‌داد تكذيب مى‌كردند و از در استهزاء استعجال مى‌نمودند، يعنى مى‌گفتند: پس چرا نمى‌آورى آن عذاب را؟ چه وقت اين وعده تو عملى مى‌شود؟ خداى تعالى با اين جمله ايشان را پاسخ گفته كه (لَنْ يُخْلِفَ اللَّهُ وَعْدَهُ‌)- هرگز خداوند خلف وعده نمى‌كند .

حال اگر آن وعده عذابى كه داد فقط مربوط به مشركين مكه باشد قهرا مراد از آن همان عذابى خواهد بود كه در جنگ بدر چشيدند. و اگر مراد از آن عذابى باشد كه بعدا خدا در روزى كه ميان پيغمبر خود و امتش داورى مى‌كند عملى مى‌سازد قهرا آن وعده هنوز عملى نشده است. و خدا از آن وعده داده و فرموده:(وَ لِكُلِّ أُمَّةٍ رَسُولٌ فَإِذا جاءَ رَسُولُهُمْ قُضِيَ بَيْنَهُمْ)[1].

(وَ إِنَّ يَوْماً عِنْدَ رَبِّكَ كَأَلْفِ سَنَةٍ مِمَّا تَعُدُّونَ)- در اين جمله حكم كرده به اينكه يك روز از روزهايى كه نزد خدا است برابر است با هزار سال از روزهايى كه ما مى‌شماريم و نتيجه مى‌گيرد: پس خدايى كه يك روز نزد خودش طولانى و بسيار نيست و روزهاى ما نزد او كوتاه و اندك نيست و از بلندى آن و از كوتاهى اين متاثر نمى‌شود چنين خدايى ترس از فوت ندارد تا در عذاب آنها عجله كند بلكه او حليم و بزرگوار است، مهلتشان مى‌دهد تا دركات شقاوت خود را تكميل كنند آن گاه ايشان را در روزى كه برايشان مقدر شده مى‌گيرد و آن وقت كه اجلشان رسيد ديگر نمى‌توانند عقب بيندازند و نه نزديك‌تر كنند. و به همين جهت دنبال جمله مورد بحث در آيه بعدى مى‌فرمايد:(وَ كَأَيِّنْ مِنْ قَرْيَةٍ أَمْلَيْتُ لَها وَ هِيَ ظالِمَةٌ ثُمَّ أَخَذْتُها وَ إِلَيَّ الْمَصِيرُ).

پس اينكه فرمود:(وَ إِنَّ يَوْماً عِنْدَ رَبِّكَ كَأَلْفِ سَنَةٍ) رد استعجال ايشان به عذاب است، به اين بيان كه نزد خدا زمان كم و زياد يكسان است. و جمله و لن يخلف اللَّه‌

[1] براى هر امتى رسولى است همين كه رسولشان آيد ميان آنان حكم مى‌شود. سوره يونس، آيه 47.