و در كتاب علل، به سندى كه به عبد اللَّه بن هلال دارد، از او روايت كرده كه گفت:

امام صادق (ع) فرمود: وقتى ابراهيم (ع) به آتش افتاد، جبرئيل در هوا او را ديدار نموده گفت: آيا حاجتى دارى؟ فرمود: به تو نه‌[1].

مؤلف: در عده‌اى روايات داستان پرتاب كردن او را به وسيله منجنيق، از طرق عامه و خاصه وارد شده، و همچنين اينكه جبرئيل به او گفت: آيا حاجتى دارى يا نه، و پاسخى كه ابراهيم به وى داد.

و در كتاب الدر المنثور است كه فاريابى و ابن ابى شيبه و ابن جرير، از على بن ابى طالب (ع) روايت كرده‌اند كه در ذيل آيه‌(قُلْنا يا نارُ كُونِي بَرْداً) فرمود: آن چنان سرد شد كه سرما او را آزار داد، تا وقتى كه خطاب شد سلاما كه از شدت آن كاسته شد، و مطبوع و بى‌آزار گشت‌[2].

[چند روايت راجع به اينكه خداوند امامت را در ابراهيم 7 و ذريه او قرار داد]

و در كافى و عيون از حضرت رضا (ع) در حديثى كه راجع به امامت است آورده كه فرمود: سپس خداى عز و جل او را (يعنى ابراهيم را) اكرام كرد، به اينكه او را امام قرار داد، و امامت را در ذريه او، يعنى اهل صفوت و طهارت از ايشان قرار داد و فرمود:

(وَ وَهَبْنا لَهُ إِسْحاقَ وَ يَعْقُوبَ نافِلَةً وَ كُلًّا جَعَلْنا صالِحِينَ وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا وَ أَوْحَيْنا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْراتِ وَ إِقامَ الصَّلاةِ وَ إِيتاءَ الزَّكاةِ وَ كانُوا لَنا عابِدِينَ)، و امامت هم چنان در ذريه او بود، و هر يك از ديگرى ارث مى‌برد، و هم چنان قرن به قرن، و دست به دست گشت تا رسول خدا 6 آن را ارث برد، و خداى تعالى در اين باره فرموده:(إِنَّ أَوْلَى النَّاسِ بِإِبْراهِيمَ لَلَّذِينَ اتَّبَعُوهُ وَ هذَا النَّبِيُّ وَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ اللَّهُ وَلِيُّ الْمُؤْمِنِينَ) پس مساله امامت مقام خاصى است كه خدا به هر كه بخواهد روزى مى‌كند.

بعد از رسول خدا 6 على (ع) به امر خداى عز و جل متقبل آن شد، و به همان رسم در ميان فرزندان آن جناب، البته فرزندان اصفيايش كه خدا علم و ايمانشان داده بود:(قالَ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ وَ الْإِيمانَ لَقَدْ لَبِثْتُمْ فِي كِتابِ اللَّهِ إِلى‌ يَوْمِ الْبَعْثِ) بگرديد كه تا روز بعث در ميان فرزندان آن جناب هست، چون بعد از رسول خدا 6 ديگر پيغمبرى نخواهد بود[3].

[1] علل الشرائع، ص 36.

[2] الدر المنثور، ج 4، ص 322.

[3] اصول كافى، ج 1، ص 199، و عيون اخبار الرضا، ج 1، ص 216.