كسى كه چشم به آنچه مردم دارند بدوزد اندوهش بسيار گشته و هرگز از غيظ تهى نمى‌شود و كسى كه نفهمد كه خداى تعالى غير از خوردن و آشاميدن نعمتهايى دارد اجلش كوتاه و عذابش نزديك مى‌گردد[1].

و در الدر المنثور است كه ابن ابى شيبه و ابن راهويه و بزار و ابو يعلى و ابن جرير و ابن منذر و ابن ابى حاتم و ابن مردويه و خرائطى در كتاب مكارم الاخلاق خود و ابو نعيم در كتاب معرفت همگى از ابى رافع روايت كرده‌اند كه: رسول خدا 6 وقتى شخصى را ميهمان كرد در حالى كه طعامى كه شايسته ميهمان باشد نداشت مرا نزد مردى يهودى فرستاد كه مقدارى آرد به ما نسيه بدهد تا روز اول رجب پول آن را مى‌آورم. يهودى در پاسخ گفت: نسيه نمى‌دهم مگر با گرو.

من به خدمت رسول خدا 6 آمده و جريان را بازگو كردم، فرمود:

هان به خدا سوگند كه من در آسمان امين و در زمين امين هستم اگر به ما سلف دهد و يا بفروشد پولش را به او مى‌رسانيم اينك زره مرا به عنوان رهن برايش ببر. مى‌گويد من بيرون نشدم تا آنكه آيه‌(وَ لا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلى‌ ما مَتَّعْنا بِهِ أَزْواجاً مِنْهُمْ) نازل گرديد و گويا او را در باره ناكاميهاى دنيايى دلدارى مى‌دهد[2].

مؤلف: مضمون آيه مذكور مخصوصا ذيل آن با قصه‌اى كه در روايت آمده نمى‌سازد.

و در همان كتاب است كه ابن مردويه و ابن عساكر و ابن نجار از ابى سعيد خدرى روايت مى‌كند كه گفت: وقتى آيه‌(وَ أْمُرْ أَهْلَكَ بِالصَّلاةِ) نازل شد رسول خدا 6 همواره تا هشت ماه به در خانه على مى‌آمد و مى‌فرمود: الصلاة رحمكم اللَّه‌(إِنَّما يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيراً)- نماز، خدا رحمتتان كند همانا خدا مى‌خواهد پليدى را از شما اهل بيت دور نموده آن طور كه خود مى‌داند تطهيرتان كند [3].

مؤلف: اين روايت را صاحب مجمع البيان نيز از خدرى نقل كرده‌[4] ولى در نقل او به جاى هشت ماه نه ماه آمده. و همين معنا در كتاب عيون در ضمن بحثى كه ميان حضرت رضا (ع) و مامون شده از آن جناب نقل شده‌[5].

[1] تفسير قمى، ج 2، ص 66.

[2] الدر المنثور، ج 4، ص 312.

[3] الدر المنثور، ج 4، ص 313.

[4] مجمع البيان، ج 7، ص 37.

[5] عيون اخبار الرضا، ج 1، ص 240.